En Brasil, a 40º de calor e a dous días de voltar a casa...

miércoles, 21 de diciembre de 2011

Parati

Non sabemos ben o porque, mais en toda a vila os cartaces e indicadores chaman a cidade Pararty. Si con Y, e eso que supostamente en portugués non existe... Nos imos manter a ideia inicial e chamala Parati, con I.
Pois ben, Parati está entre São Paulo e Rio de Janeiro (levounos unhas catro horas e media chegar en autobús).

O noso hotel (o Velejador) foi aceptábel, salvo polo cheiro a humidade que había no cuarto o primeiro día e que afortunadamente desapareceu depois dun día de ventilación. Os espazos comúns do hotel están ben; a piscina é pequena pero xeitosa, e o almorzo foi estupendo. Os hoteis en xeral tenñen prezos elevados en canto a relación calidade / prezo dos estandares europeos, mais a beleza desta pequena vila colonial e das praias próximas ben mereceron o dispendio.


Rúa da zona vella
As súas rúas empedradas lembran as rúas portuguesas, mais están en moito pior estado. Para os paseos pola zona vella son case necesarias as botas de montaña!
Parati foi un importante e próspero asentamento durante o século XVIII, mais despois ficou case abandoada, o que permitiu que a vila conserve (hoxe recuperada para o turismo) a súa arquitectura colonial practicamente intacta.





Tivemos a sorte de poder asistir á festa de fin de curso da Escola de Capoeira de Parati, celebrada na Casa da Cultura. Foi sorprendente ver a danza-loita e as acrobacias coas que musculosos brasileiros nos deleitaron...



As praias máis cercanas a Parati son as praias do Pontal e de Jabaquara, e o seu estado é lamentábel, cunha auga sucia e un cheiro que nada invita ao banho.

Trindade, un "asentamento turístico" e pesqueiro, a cuarenta minutos en bus, ofreceunos en cambio unha das praias máis fermosas da viaxe (para nós, as nosas praias seguen a ocupar o primeiro posto mundial).
O Atlántico brasileiro é igual de bravo que o galego, salvo para aqueles acostumados a tranquilidade das rías que pensan que todo o Atlántico é como un prato.

Praia en Trindade

E gastronomicamente temos que dicer que a cousa tampouco estivo mal. Os pastelões de calabresa e os de bacalhau quitan o sentido, o mesmo que as pizzas, que tenhen un sabor especial. Agora ben, comezamos a cansar de tanta masa fritida... e tan pouca verdura.

Caipirinhas con cachaça local
E unha das cachaças máis famosas do Brasil (por non dicer que a que máis) e a cachaça de Parati, polo que non quedou outra que tomar un par de caipirinhas para testala...Ante a absitnencia tan prolongada que levamos, e inda que mesmo nos cause vergoña, temos que recoñecer que despois de dúas caipirinhas tivemos que retirarnos a durmir.

Parati, ademais de ser unha vila preciosa, foi unha boa parada próxima á despedida desta viaxe inolvidábel, con praias, gastronomia e cachaça, moita cachaça...

Buenos Aires

O noso primeiro contacto coa capital da Arxentina foi a través das xanelas dun carro. Un familiar, remisero de profesión, levounos nun paseo de hora e media polos lugares máis típicos da capital arxentina; Palermo, Puerto Madero, e o centro foi parte do percorrido, mais o estadio Monumental (a cancha de River Plate) foi a parada estrela, xa que na Arxentina o futból vivese cunha inmensa pasión, e un siareiro do River (inda que a súa equipa baixara a segunda...) é ben fachendoso en todo o referente a súa equipa e sintese na cancha case mellor que na casa!
O paseo foi estupendo, ademais de servir dun primeiro contacto coa cidade que axudou a ter unha mellor orientación nas nosas posteriores visitas.
 
Avenida 18 de Julio

Nunha das nosas incursións na capital e na súa contorna (durmimos en Haedo, na municipalidade de Morón, en provincias, a unha hora máis ou menos do centro en transporte público, na chamada liña do tren Sarmiento, un dos trens máis infernais, sobre todo nas horas punta, dos que temos experimentado nesta viaxe), fomos até a Casa de Galiza, para coñecer onde os galegos e galegas pasan as súas horas de lecer, e de alí ao Tigre, para percorrer en barco o delta do río Paraná. Viaxamos no " Tren de la Costa" desde a Casa de Galiza até o Tigre. Visitando este relexado lugar, semella que non se está nunha grande cidade como Buenos Aires.

Paseamos muito polo centro da cidade: Avenida Florida, Corrientes, 18 de Julio...visitando o famoso Obelisco, a Catedral Metropolitana, o Cabildo, a Casa Rosada, a Manzana de las Luces, o Palacio del Congreso ou o Teatro Colón, entre voutros lugares. Doa barrios característicos da cidade, visitamos San Telmo, La Boca, Recoleta, Palermo e Puerto Madero.

Casa Rosada
San Telmo, barrio da clase alta no pasado, é un hoxe un lugar agradábel para pasear, ademáis do centro da cultura do tango na cidade. As súas rúas e prazas adoquinadas, xunto coas súas antigas mansións e tendas de antigüedades, son hoxe un atractivo turístico de primeira orde. Nós xantamos nun asador do barrio, coñecimos o seu antigo mercado, e tomamos café nunha terraza da Praza de Dorrego, con espectáculo de tango ao vivo incluído.

Tango nas rúas de San Telmo
La Boca, tardicional barrio de clase traballadora xunto ao Riachuelo, fundado pola emigración italiana, agocha numerosos atractivos. La Bombonera, estadio de Boca Juniors, é visita obrigada. As rúas que rodean "la cancha" están todas pintadas coas cores da equipa, e con murais que lembran a persoeiros do clube, como Maradona ou "loco" Gati. Paseamos tamén por Caminito, o paseo peatonal con casas de metal, unha das típicas imaxes da cidade. Dicer que ao chegarmos á tardiña ao barrio, a nosa visita non foi moi extensa, xa que cando anoitece, o lugar non é mio seguro.

La Boca
En Recoleta, un dos barrios da clase alta bonaerense, visitamos o seu famoso cemiterio. Fixemos unha interesantísima e gratuita visita guiada poloa camposanto. Os seus mausoleos son realmente impresionantes (varias xeracións da elite arxentina descansan aquí). O percorrido rematou, como non podía ser doutra forma, na tumba de Evita.

Palermo foi un dos lugares dos que máis gostamos en Buenos Aires. Os seus parques, xardíns e lagos son unha gozada para pasear. Ao sul dos parques, visitamos o Museo Eva Perón e camiñamos polas rúas de Palermo Viejo (hoxe coñecido como Palermo Soho e Palermo Hollywood a modo hortera para o  reclamo turístico). O barrio está cheo de impresionantes restaurantes e tendas de roupa, e tamén se está a convertir nun dos centros da vida nocturna na capital.

Mate e fútbol na Costanera Sur

Puerto Madero é un barrio exclusivo, novo e moderno, construído arredor de antigos almacéns portuarios, hoxe reconvertidos en bares e restaurantes. Gostamos muito da expresión "concheto (señorito, pijo...) de Puerto Madero", adicada pola presidenta Cristina a un seu vicepresidente económico residente no barrio, e con quen tivo públicas diferencias. Pois eso, pasamos unha tarde por Puerto Madero, en plan vida de "conchetos": comida de nivel, cafecito, paseo...Perto de alí está areserva ecolóxica da Costanera Sur, un enorme lugar onde camiñar e esquecer o axetreo da gran cidade.

Fora do centro visitamos, alén do Tigre, a zona de San Isidro, chea de parques, equipamentos deportivos e terrazas perto do río, e tamén o bonito zoolóxico de Temaiken.

Gastronomicamente falando, dicer que Arxentina fixo que recuperáramos os quilos perdidos no transcurso da viaxe. Chegamos feitos uns fiunchos e partimos "ben mantidos". A súa carne, as empanadas, as pastas, a pizza, os xeados ou o doce de leite son responsábeisdesta recuperación. abofé que ter comido "na casa" muitas veces tamén axudou.

Para a nosa familia na Arxentina, e con quen coincidimos precedentes da Galiza, só temos palabras de agradecemento. Seus nomes non saen neste blog por preservar a súa intimidade, mais non esqueceremos a súa amabilidade, os asados, os cafés, as conversas...e poder xogar coas novas xeracións, que veñen con forza e son increíbeis...e despedirnos como merece de quen nos deixou durante estes meses, de quen tanto nos lembramos durante esta viaxe e que agora descansa tamén na cidade que tanto amou.

Deixamos Arxentina e dirixímonos ao Brasil, derradeira parada da nosa viaxe, que vai rematando...

viernes, 16 de diciembre de 2011

Uruguai: visitando Colonia e Montevideo

Desde Bos Aires fixemos unha breve e estupenda singladura polo Río da Prata até avistar Colonia do Sacramento, onde desembarcamos, e desde onde viaxamos até a capital uruguaia. Foi unha breve paréntese na nosa estadía na Arxentina, polo que decidimos avanzar primeiro en esta entrada a visita a Uruguai.
Varias empresas conectan  Bos Aires con Colonia e Montevideo, dúas delas ofrecen o servizo de venda de boletos online (Colonia Express e Buquebus).
E cabe sinalar que nesta singladura non íamos soas. Despois de tanto tempo, atoparnos coa familia foi xenial, alomenos para nós, pois descargamos boa parte dos millares de anécdotas da viaxe nas agradábeis e longas sobremesas que tivemos. E foron longas porque temos que recoñecer que tiñamos "carrete para rato" (compadecemos anticipadamente ás nosas amigas e amigos polo que lles agarda en poucos días...). Pacientemente a nosa familia aturounos todo e até botou algunha que outra risotada.


Colonia do Sacramento

Colonia é unha pequena vila, con perto de 23.000 habitantes. É facilmente abarcábel a pé, sobretodo pola concentración dos sitios a visitar no casco histórico.
Esta vila foi fundada en 1680 polo pobo portugués, coa intención de pasar o contrabando a través do Río da Prata á capital arxentina. Foilles arrebatada polos colonizadores españois en 1762, e só a conservaron até o 1777, cando as reformas fiscais mudaron para permitir a entrada de mercadorías estranxeiras a Bos Aires.





Faro de Colonia
O barrio histórico está plagado de casas coloniais de tella e estuco, con rúas adoquinadas que complican o paseo senón se conta cun calzado axeitado. O estilo portugués percébese en cada esquina, en cada praza e nas abundantes igrexas ou capelas espalladas polo barrio.
Na Praza de Armas atópase a Igrexa Matriz a que conseguimos entrar grazas á belixerancia co horario da senhora encargada de fechar a Igrexa, pois a pesares de estar fechando cando nós chegamos, deixounos botar unha ollada ao interior. E a verdade é que tivemos sorte porque a Igrexa é ben fermosa.
Perto das ruinas do convento de San Francisco está o Faro, desde o que hai unhas boas vistas de Colonia e das súa costa.


O paseo de San Gabriel fronte ao río, ao solpor, abriunos de novo o apetito (e iso que comeramos máis unha vez un copioso asado con buffet de ensaladas), así que sentamos nunha terraza a disfrutar da frescura da tarde cunhas cervexas acompañadas pola xa tamén clásica na nosa dieta, a pizza!


Vistas da praia desde o paseo
A verdade é que a pesares de ser unha vila con moita afluencia de turistas, e de irmos en días próximos a unha longa ponte de feriados na Arxentina, non notamos demasiada presenza de xenñ, salvo polo cheo dalgúns hoteis nos que preguntamos por aloxamento.
Os hoteis en xeral teñen unha peor relación calidade/prezo do que os europeios, mais nós dimos atopado con un bastante xeitoso.


Montevideo

A capital uruguaia recibíunos cunha temperatura moi elevada; as súas rúas, un tanto decrepitas, refumaban unha húmida e incómoda calor.
Desde a estación de autobuses collimos un taxi para chegar ao centro e ir na procura dun hotel económico, mais adaptado aos mínimos de hixene e confortabilidade que nos xa esqueceramos, e que pola contra a familia consideraba indispensábeis. A tarefa noi foi demasiado complicada e atopamos un hotel que nos complaceu a todas/os, cunha xerenta do máis simpática.

Vistas da cidade desde o hotel no que almorzamos

Por certo, o taxista que nos levou acababa de retornar de Canarias, e voltaba pola mala situación económica que está a viver o estado español. Isto foi unha constante, tanto en Bos Aires en Uruguai, pois coñecimos varios casos de retornadas/os...

O centro de Montevideo acolle unha frenética vida diurna, mais en canto cae a tarde todo o bullicio desaparece e o centro queda totalmente deserto. Mesmo a maior parte dos restaurantes fechan. Isto reduciu considerabelmente as nosas opcións para as ceas, mais non por iso deixamos de cear! De feito, estes días coa familia serviron para recuperar os kilos perdidos en Asia (e o doce de leite e os xelados arxentinos fixeron que mesmo vaiamos a voltar con algún kilo de máis).

Gostamos moito da visita ao mercado, ao carón do peirao. Para chegar, o camiño levounnos por unha zona bastante deprimida. A pesares de ir en horario escolar, cruzamos moitas nenas e nenos xogando na rúa, saído e entrado en casas realmente humildes.O xantar no mercado foi moi agradábel, e para descansar un pouco dos asados que comeramos en Bos Aires, decidimonos por comer un pouco de peixe (agardando que o mesmo fora pescado lonxe da ribeira, pois as augas do Mar de Prata non inspiran demasiada confianza).

Vistas desde o peirao

E para baixar a comida voltamos cara o centro a continuar paseando. Concretamente pola Praza da Independencia, a Avenida 18 de Xullo e a Praza do Entrevero e a Praza Cogancha. Do que máis gostamos foi do Palacio Salvio, que no seu tempo foi o edificio máis alto de America do Sul, e do Teatro Solís.


Palacio Salvio
Unha pequena máis intensa escapada ao Uruguai que recomendamos a quen visite Bos Aires, xa que resulta moi cómodo e rápido desprazarse polo Río da Prata....




jueves, 15 de diciembre de 2011

Valparaíso

Valparaíso, declarada Patrimonio Mundial pola UNESCO é unha cidade portuaria con coloristas casas que se amorean nos cerros ao longo da costa. As súas empinadas rúas, a súa variada arquitectura, o océano Pacífico e os seus pintorestcos ascensores (construídos entre finais do s XIX e comezos do XX, e aínda activos e necesarios para librar tan importantes desniveis) son os principais atractivos do lugar.

Porto de Valparaíso
Ao chegarmos a Valparaíso, atopámonos con unha enorme manifestación do estudantado chileno en contra da privatización do ensino. A cidade alberga a sede do Congreso, polo que este tipo de protestas deben ser habituais. O conflito educativo, que ten paralizado o ensino medio e superior desde hai seis meses, semella enquistado e sen trazos de solución. Nós acompañamos a manifestación até o final do seu percorrido, e alí poidemos comprobar "como se las gastan" en Chile manifestantes e policía. Pedras e adoquíns contra botes de fume e auga a presión...unha auténtica batalla campal!. En Santiago, visitamos tamén unha das facultades ocupadas polo estudantado.

Enfrontamentos entre estudantado e policía
De Valparaíso gostamos muito do Cerro Alegre máis do Cerro Concepción (especialmente do chamado paseo iugoslavo). Pasear polas rúas da cidade observando as maxestuosas edificacións, muitas delas en estado decadente, amosounos a importancia deste porto no pasado (era lugar de parada de naves internacionais, baleeiros, e ponto de saída das exportacións chilenas), até a inauguración do Canal de Panamá.

A rúa do noso hostal
Á noite ceamos nun precioso bar perto do hostal unhas empanadas (as nosas "empanadillas") con queixo e pesto increíbeis. Durmimos nun albergue algo decrépito, mais que pagou a pena tan só polo almorzo con un excelente pan caseiro .

Tumba de Pablo Neruda
Desde Valparaíso dirixímonos a Isla Negra, 80 quilómetros ao sul, para visitarmos a casa-museo de Pablo Neruda. A casa, situada sobre un cabo rochoso xunto ao mar, conserva numerosos obxectos persoais do escritor. Alberga tamén a tumba de Neruda e da súa terceira esposa. O emprazamento da casa, a súa escéntrica arquitectura (a casa é moi alongada, segundo a guia pola intención de Neruda de que a súa casa fose como o seu país), e as impresionates vistas ben merecen unha visita, alén dos conteudos do museo. Voltamos a Santiago para facer máis unha noite e viaxaren cara Buenos Aires, próxima parada da nosa viaxe, e a que estamos desexando chegar, sobre todo por ver á familia.

Santiago de Chile

Salón do hostal
A viaxe a Santiago foi terríbel por mor (máis unha vez) dun virus estomacal. E esta vez si que foi forte. Así que durante dous días non puidemos sair do hostal, e menos mal que tivemos a sorte de ter reservado un hostal estupendo cunha caseira fora de serie, que estivo ao tanto de nós en todo momento (especialmente da viaxeira que sofreu en maior medida os efectos víricos dun ceviche podrido), pendente de que tomara as menciñas e de que sempre tivera a man líquidos para evitar as deshidratacións.

E cando as pernas xa podían co corpo, comezamos (eso sí, moi de vagar) os paseos pola cidade. O primeiro día collimos un metro até o centro, e paseamos polas prazas da Liberdade, da Constitución e a famosa praza de Armas, visitando o Palacio de la Moneda, a Catedral e o Mercado.

Palacio de la Moneda

No segundo día fomos ver o Museo da Memoria e dos Dereitos Humáns, unha das visitas das que máis gostamos. Este museo rexistra os atentados acometidos durante a dictadura militar de Pinochet contra as persoas e as liberdades, despois do golpe militar do 11 de setembro do 1973 que aniquilou ao goberno democrático presidido por Salvador Allende. O museo é moi didáctico, máis tamén é moi emotivo.


Virxe
Tamén fixemos unha excursión ao cerro de San Cristóbal, ao que se chega nun funicular que ascende 485 metros desde a praza de Caupolicán. Ao chegar ao cumio fumos recibidas por unha xigantesca Virxe, e por unhas vistas da cidade inmellorábeis. A baixada por suposto foi a pé, mais hai que dicir que o sendeiro estaba sucio e en moi mal estado.







Bódega Viña Aquitania
A pesares de que a cata de viños ía estar vedada por mor do virus, a visita a unha bodega era inexcusábel. A escollida (fundamentalmente por razóns de accesibilidade) foi Vinha Aquitania, unha bodega moi pequeniña pero ben xeitosa. Para chegar desde a parada de metro máis próxima, tivemos que camiñar uns cuarenta minutos, xa que non dispoñíamos da tarxeta de bus, e non permiten o pago en metálico. No camiño pasamos dúas zonas contíguas na rúa pero totalmente dispares: ao comezo todo eran casiñas precarias e a basura estaba por todas pares, mais unha urbanización de luxo daba comezo a unha zona totalmente diferente, cheia de casas impresionantes e centros comerciais.



Os barrios de Providencia e Bellavista decepcionáronnos un pouco. Inda que eran do máis animado da cidade, é de supoñer que a xente non fai moita vida de rúa, pois nos bares (pegadiños ás Universidades) só estaban estudantes tomando cervexas.


Cartaces na fachada da Universidade por mor das folgas estudiantis para demandar o estudo gratuito


 Por certo, o que sen dúbida máis me fastidiou de ter estado enferma foi perder o concerto que Violadores del Verso daban na capital chilena ao día seguinte da nosa chegada!! Foi unha verdadeira mágoa.

Machu Picchu (e Wayna Picchu) e o Val Sagrado

Machu Picchu é sen lugar a dúbidas un dos lugares máis marabillosos que temos visto até o momento, se ben non é apto para todos os petos. Organizar a viaxe de xeito independente é doado grazas ao internet. De feito, a partires de xaneiro do 2012 as entradas para o Machu Picchu só se poderan mercar na web (inda que de momento funciona con algún que outro problema).

Un rapaz catalán, que coñecimos en Camboxa, faláranos da posibilidade de chegar a Machu Picchu dun xeito moito máis económico que collendo o tren de Peru Rail, desde Cusco ou desde Ollantaytambo, a través da vila de Santa Teresa (na Lonely Planet tamén ven explicada esta ruta alternativa). Se ben, coma sempre, non tiñamos días de abondo para aventurarnos a ir por este camiño, xa que as combinacións de buses facían que tiveramos que empregar alomenos un día máis en chegar.

Na ruta maioritaria, ou a máis turística, os billetes de tren tamén se poden mercar na web de Peru Rail . Canto antes se merquen máis opcións hai de conseguir prezos máis axeitados e mellores horarios. Para nós, que os compramos con tres días de antelación, a opción que nos viña máis a conta era sair desde Ollantaytambo ( e non directamente desde Cuzco). Ademais, Ollantaytambo ben merecía unha visita!!


As nosas compañeiras de autobús
O percorrido foi o seguinte: desde Cuzco collimos un autobús a Urubamba, e de alí un minivan até Ollantaytambo, desde onde parte o tren cara Aguas Calientes (vila onde é habitual ubicar o campamento base para a subida ao Machu Picchu). O bus que nos levou a Urubamba ten un prezo fixo, pero no minivan tivemos que regatear un pouco. Existen buses directos Cuzco-Ollantaytambo onde soen ir os e as turistas (máis rápidos e pouco máis caros), que nós descartamos "ya que nos va la marcha” das viaxes en transporte local…Pasamos nada máis e nada menos que tres horas no bus.



En Ollantaytambo tivemos unhas seis horas para pasear e visitar as súas impresionantes ruinas, unhas das máis recoñecidas do Val Sagrado. O complexo Inca desta vila marca un dos poucos lugares onde os conquistadores/colonizadores perderon unha batalla, grazas a estratexia do Inca Manco. As enormes pedras que conforman o complexo foron extraídas dunha ladeira bastante afastada, polo que resulta sorprendente pensar que estas foron transportadas sen ningún tipo de medio mécanico.



Complexo Inca de Ollantaytambo



E tamén houbo tempo para comer un económico menu, cunha sopa exquisita con pito, millo e outras verduras (algunhas das cais descoñecemos).

Sopa

As catro da tarde, collimos o tren cara Aguas Calientes. O tren (chamado “panorámico” xa que ten grandes xanelas e teito transparente) vai ao rente do río, deixándonos idílicas imaxes das que practicamente non sacamos ningunha foto.

Ao chegar á estación de Aguas Calientes (onde había cartaces pedindo que se chamara á vila polo nome de Machu Picchu Pueblo), atopámonos coa nosa “caseira” agardando por nós. O hotel contratáramolo a través do proprio hostal de Cusco, e para o que hai non estaba mal.

En Machu Picchu Pueblo, hai unhas termas de auga quente que por suposto fumos probar antes de cear. O ambiente, abarrotado de rapazada, era demasiado barullento. A cor e o cheiro das augas é bastante noxento, así que non aguantamos máis de unha  hora.

A mañá seguinte, erguímonos ás catro para chegarmos das primeiras a Machu Picchu,  xa que tiñamos por diante unha camiñata de hora e media. Existe a posibilidade de subir en bus (un bus que debe ser o máis caro do mundo) pero apetecianos camiñar, e aforrar, claro!! Temos que recoñecer que ao chegar arriba estabamos exhaustas, pero as vistas do Machu Picchu eliminaron rapidamente todo ápice de cansanzo.

Cando mercamos a entrada para o Machu Picchu, mercamos tamén a entrada que da acceso ao Wayna Picchu (ou Huayna Picchu, como ven escrito na web oficial), un monte colindante desde o que hai unhas vistas impresionantes. Recomendaríamos sempre subir ao  Wayna; paga moito a pena inda que a súbida é bastante dura e complicada (tendo mesmo que subir e baixar por escadas feitas con troncos de madeira, seguras a simple vista, pero bastante rudimentarias). Non entendemos eso sí, como ao entrar non hai ningún aviso da dificultade da subida,  xa que unha persoa maior ou en mala forma física  pódeo pasar realmente mal. 

Vistas de Machu Pichu desde o Wayna Pichu
Dúas anécdotas aconteceron durante a subida ao cumio do Wayna Picchu; a primeira é que vimos unha serpe de tamaño considerábel cruzándose no noso camiño, e a segunda foi cando chegamos ao Templo da Lúa. Alí, un “guía/vixilante” (que afirmaba ter guiado polo Machu Picchu a importantes persoas e famosos/as como Sigourney Weaver) deunos mil e unha explicación sobre Machu Picchu, sobre o seu famoso descubridor Hiran Bingham, e o saqueo arqueolóxico que levou a cabo. Recomendounos a lectura de dous libros sobre Machu Picchu, os dous que considera máis rigurosos desde o ponto de vista científico, e os dous están escritos por mulleres! (agora non atopamos as referencias, pero completaremolas en canto apareza a anotación!).

E despois de catro horas durísimas de subidas e baixadas de vertixe (o camiño leva máis ou menos tres horas, mais nos pasamos unha co guia), voltamos para o Machu Picchu e fumos até o último ponto que nos quedaba por ver: a ponte das/os Incas, unha impresionante construcción pendurada dunha parede totalmente vertical. O camiño tampouco é apto para aquelas/es que sofran de vertigo (inda que tampouco este indicado en ningún sitio), de feito cruzámonos cunha rapaza que estaba a sofrer un ataque de pánico (ou algo así).

A ponte das e dos Incas
Ao finalizar a baixada de novo até Aguas Calientes, xa non tiñamos forza nin para levantar a merecidísima xarra de cervexa que tomamos. E ás seis da tarde (máis ou menos) voltamos no turístico tren a Ollantaytambo, onde collimos un minivan directo a Cusco. Chegamos ás once da noite, e cos últimos folgos conseguimos darnos unha ducha para eliminar os abundantes restos que o esforzo da visita a Machu Picchu deixara nos nosos corpos. Nunca estiveramos tan cansas/os, pero tan contentas/os (pode soar cursi, pero é que realmente foi unha excursión única).

Cuzco, Cusco ou Q'osqo...

 Cusco,a que noutra época foi a centro do poderoso Imperio Inca, é hoxe un destino turístico internacional de primeira orde, parada obrigada desde onde organizar a excursión a Machu Picchu.


Cusco
A cidade e a súa contorna contan con innumerábeis atractivos para ser visitada, como os xacementos arqueolóxicos ou diferentes pontos de interese relixoso, mais o abusivo dos prezos das entradas impedíronnos visitar moitos deles. Por outro lado, pasear por esta monumental cidade, a máis antiga do continente permanentemente habitada, e situada a 3.300 metros de altura, resulta toda unha experiencia en sí mesma.

Catedral de Cusco


Bandeira de Cusco, e ao fondo a praza do "Regocijo"
O centro histórico exténdese entre a praza de Armas, a praza do Regocijo e a praza de San Francisco, tres espazos amplos e maxestuosos en torno aos cais discurren estreitas rúas e enormes murallas incas, e que fan de Cusco unha auténtica cidade-museo pola que non nos cansamos de pasear.







Cuy
Dous dos lugares dos que máis gostamos en Cusco foron o barrio de San Blas e o Mercado Central. San Blas é o barrio bohemio da cidade. Situado no alto dunha empinada costa, a súa animada praza principal estaba chea de postos de artesanía, hippies, e bares. Lembrounos ao Albahicín granadino. O mercado Central, perto da estación de tren de San Pedro, é todo un espectáculo: postos de zumes, de comida típica local...mesmo se pode comprar, de botarlle valor, "cuy" (conejillo de indias), que semella máis unha rata que outra cousa. Nesta zona, algo afastada do centro histórico, pódense atopar restaurantes con menus a metade do prezo dos que ofertan os lugares máis turísticos.

Visitamos tamén o museo do chocolate, e máis curiosa foi a visita ao museo da coca. Na súa tenda compramos diversos produtos derivados deste cultivo, como caramelos ou infusións. O debate en torno ao cultivo da coca está moi de actualidade no Perú ante a chegada ao poder dun goberno que se presupón contrario á política de erradicación e subsitución de cultivos auspiciada polos EEUU (por certo, os primeiros consumidores do seu derivado, a cocaína, no mundo). A administración Humala, no poder en grande medida polo apoio dos produtores cocaleiros, un dos cais mesmo é o responsábel do departamento encargado da cuestión, non aboliu os acordos para a erradicación e sustitución dos cultivos. Esta situación está a levar a graves conflictos con sectores labregos que ven reducidos notabelmente os seus ingresos coa posta en marcha destas actuacións (os cultivos alternativos son menos rendíbeis que a folla de coca), e que agardaban do novo goberno unha aposta como a boliviana, que baixo a máxima "coca si, cocaina non" derogou os acordos de erradicación e incrementou cultivos presionando na comunidade internacional para que a folla de coca sexa eliminada das sustancias prohibidas, buscando usos alternativos e legais para que os produtos derivados do cultivo podan ser exportados.

O asunto da coca é paradigmático da situación do goberno do presidente Ollanta Humala. A nosa viaxe polo Perú coincidiu cos 100 días no poder do novo presidente. O seu goberno, progresista, de corte reformista e nacionalista, semella estar nunha situación de indefinición política. Pola dereita, está a ser presionado polos tradicionais grupos ultraconservadores peruanos, contarios a calquera fórmula de redistribución da riqueza, e que desde os numerosos medios de comunicación que contralan están a levar a cabo unha dura campaña de acoso e desprestixio que mesmo alcanza tintes golpistas. Na esquerda, muitos dos sectores que conformaron a base social que levou a Humala ao poder, vense decepcionados polo continuismismo no económico e pola falta de reformas profundas. Resultando innegábeis os avances no plano social que se están a producir, a falta de transformacións de fondo calado (ou o seu anuncio) amenaza ao goberno coa perda dos seus apoios na esquerda máis tradicional e no agro.


Nunha entrevista emitida pola televisión co gaio dos 100 días de mandato, o presidente facía esforzos por tranquilizar aos periodistas presentándose como defensor de valores tradicionais como a familia, afastándose de posicións "extremistas de esquerdas", afirmando que non está na axenda do seu goberno reformar a cosntitución vixente (elaborada durante os gobernos de Fuyimori), e tentando restar importancia a que un dos seus vicepresidentes esté inmerso nun suposto caso de corrupción (non o pode cesar xa que o cargo é elexíbel pola cidadanía, como o do presidente). En fin, temas complexos que vamos deixar aquí, xa que tampouco temos a información necesaria para os valorar, nen este tipo de reflexións son o motivo deste blog....

O noso hotel en Cusco, o Walkon Inn, resultou ser un tranquilo lugar perto da praza de Armas, con fantásticas vistas da cidade desde o seu comedor. O persoal foi moi amábel. A primeira noite, ao chegarmos as catro e media da maña, deixaronos "durmir" en dous sofas do patio sen cobrarnos. Bo detalle, xa que andar de noite por Cusco con todas as pertenencias non é moi recomendábel. Neste hostal permanecimos nas nosas dúas paradas na cidade, xa que desde Cusco partimos cara o Val Sagrado e as ruinas do Machu Picchu (dicer que no hotel puidemos deixar as nosas mochilas e así so viaxar co fundamental para dous días de grandes camiñatas),  mais isto xa forma parte da seguinte entrada.

viernes, 9 de diciembre de 2011

Puno e o lago Titicaca

Puno é a porta de entrada para coñecer o lago Titicaca, mais a cidade ten o seu encanto propio, especialmnte o seu porto e a zona peonil próxima á Praza de Armas. Tamén é un bo lugar para comprar artesanía peruana, sobre todo roupa de lá tecida a man polas xentes do lugar. Nós compramos chaquetas, calcetíns, gorros...todo a moi bo prezo...mais houbo que regatear coa paisana, por suposto. Gastronomicamente falando comentar que comimos "alpaca", un camélido peruano similar á "llama" que viste e alimenta á poboación local. Frito con allo está ben bo.
Puno

O lago Titicaca é o lago a máis altura do mundo (3.808 metros), ocupa unha superficie de 8.900 km2 e fai de fronteira entre Perú e Bolivia. Para coñecer algunha das súas illas dirixímonos ao porto de Puno e compramos dous boletos de ida e volta nun dos barcos empregados pola poboación local para desprazárense polo lago, e que paraba nas illas flotantes da tribu das e dos Uros e na illa Taquile. O bo de non acudir ás excursións organizadas é que podes compartir viaxe con lugareños e lugareñas (e coas súas mercadorías e gando), sempre dispostas/os a compartir as súas follas de coca, tan boas para combatir o "soroche" ou mal de altura (nós gostamos máis da infusión, coñecida como mate de coca, que do mascado). O negativo, que o barco é extramadamente lento...

Mate de coca
As illas flotantes dos Uros están construídas con capas superpostas de canas de "totora", un tipo de xunco acuático.Estas canas son empregadas tamén para construir casas, barcos e mesmo serven de alimento para os uros (a verdade é que non saben a nada). Resulta increíbel pensar que estas illas, nas que viven numerosas familias, mesmo flotan á deriva polo lago cando os fortes ventos azotan o lugar. A día de hoxe, as tribus dos uros, tradicionalmente adicadas á pesca e ao comercio da "totora", viven do turismo e da elaboración de produtos de artesanía para vender ás e aos turistas.

Compañeiros de viaxe polo lago
 A illa Taquile é u remanso de paz só alterado cando os barcos repletos de turistas atracan no seu peirao. As e os habitantes da illa, de fala quechua, manteñen un tipo de vida alleo por completo á modernidade e aferrado ás súas tradicións. Destaca a súa producción textil. Na praza principal existe un tenda cooperativa onde poder comprar diferentes prendas. Os restaurantes e hostais tamén funcioan de forma que beneficien ao conxunto da comunidade, abrindo alternativamente cun sistema rotativo para repartir ganancias. As vistas desde os diferentes camiños que percorren a illa son espectaculares.

Illa Taquile
A viaxe polo Perú vai tocando ao seu fin. A nosa próxima parada será a cidade de Cusco, desde onde achegarnos ao Val Sagrado dos Incas e ao mítico Machu Pichu, ponto final da nosa estadía no país.

Arequipa

A colonial Arequipa foi a seguinte parada na nosa viaxe polo chamado "camiño gringo", que leva de Lima a Machu Pichu. O traxecto en bus desde Paracas permite observar o impresionante deserto que comeza aquí e prolóngase xa en Chile, onde é coñecido como deserto de Atacama. A visión das enormes dunas xunto ao mar, antes de comezar a ascensión que leva a Arequipa, resulta espectacular. A cidade está rodeada por un entorno montañoso repleto de volcáns, muitos dos cais se ven paseando polo seu casco histórico, xa que están realmente perto. De feito, Arequipa, a segunda cidade máis poboada do Perú, ten sofrido numerosas erupcións volcánicas e terremotos.

Catedral
 A nosa visita non foi todo o completa que quixéramos, xa que un virus afectou á nosa saúde, debilitándonos e mermando as nosas forzas para percorrer a cidade e a súa contorna. O centro histórico de Arequipa conta con importantes exemplos de edificios coloniais construídos con rocha volcánica. Gostamos muito da Praza de Armas, do mosteiro de Santa Catalina e de mansións coloniais como a casa Moral.

Praza de Armas

Do noso hostal, o Arequipay Backpackers o Wayra Hostel, dicer que o estado das habitacións é lamentábel, os baños suxos e a parella de propietarios, que se van de progres cos hóspedes, uns explotadores que teñen a un rapaz indíxena a traballar 24 horas (limpa, fai o almorzo, fica na recepción pola noite...). Pola contra, a casona colonial que ocupa ten un potencial enorme, e as vistas do volcán Misti desde a azotea son alucinantes.

Vistas desde a terraza do noso hotel

O noso estado de saúde e a falta de tempo fixeron que non poideramos achegarnos ao Canón do Colca, o segundo canón máis grande do mundo, próximo a Arequipa. A contorna da cidade semella un bo lugar para realizar algún roteiro pola montaña, mais non foi posíbel.

Próxima parada: Puno e o Lago Titicaca...

Paracas: visita as illas Ballestas e sandboard

E despois da estadía na capital, tocaba ir a visitar ás illas Ballestas, tamén coñecidas como “as Galápagos dos pobres”. O campamento base, desde o que partir cara ás illas, ubicámolo na pequenísima e excesivamente tranquila aldea de Paracas.

Para ir até alá, escollimos os autobuses da compañía Cruz del Sur. Os autobuses, aos que se accede baixo un estricto protocolo de seguridade, son do máis confortábel. Até teñen wifi!!! Son un pouco máis caros que os de outras compañías pero a diferenza na calidade do servizo fai que pague a pena pagar un pouco máis.
A estación de autobuses está a 200 metros do hotel que reservamos, así que rapidamente acomodámonos e fumos reservar a excursión ás illas para o día seguinte.


A excursión dura aproximadamente dúas horas (media hora de viaxe para chegar, unha hora navegando entre as illas, e media hora para regresar a porto), e pódese escoller entre o turno das 08.00 ou das 12.00. Nós fumos madrugadoras e ás 07.30 xa estabamos no peirao listas para saír.

Candeeiro dos tres brazos
Antes de chegar ás illas o barco pasou polo famoso “Candeeiro de tres brazos”, tamén coñecido como Tridente ou Tres Cruzamentos, un xeoglifo de máis de 177 m. de longo e 54 m. de ancho (na súa base aparece un rectángulo de 20 por 14 m. onde hai unha gran focha central) cunha profundidade na area que flutúa entre os 10 e 60 cm. na actualidade. O vento foi cubrindo de area o que anteriormente se cre que eran sucos cunha profundidade dun metro aproximadamente, e en cuxo leito máis profundo descubriuse unha codia branco-amarelenta de composición cristalina, que fai supoñer que no pasado o candeeiro brillaba cos reflexos do Sol sobre a súa superficie, sendo moito máis definido e visíbel na distancia.
Segundo o guía que nos acompañou na singladura, ao Candeeiro relaciónaselle coas liñas de Nazca, a pesar de que a súa orientación non sinala na dirección destas liñas nin a outros lugares "sagrados". Tamén se asocia con traballos de colleita ou con accións de piratas como proba do seu paso por estas terras, aínda que tampouco se descarta que sexa un símbolo realizado a principios do século XIX cuxo propósito inicial foi o de orientar a navegantes e pescadores. Outros identifican a súa forma coa do "peiote", unha variedade de cacto do que se extrae por parte das/os indíxenas un potente alucinóxeno usado en rituais máxicos. Fálase tamén da representación dunha constelación: a Cruz do Sur. Pero o único realmente certo é que se descoñece con certeza cuales foron as súas orixes, tanto no que respecta ás persoas que o contruiron, as datas, e por suposto, ao seu significado e a súa verdadeira utilidade.
O que parece certo, tanto a súa estratéxica situación coma as súas enormes proporcións, é a intención por parte das persoas que o fixeron de que fose visto desde grandes distancias (din que con tempo despexado é perfectamente visible a 20 km. da costa), destacando especialmente a súa contemplación desde o mar, pero sobre todo desde o aire.
A pouco de pasar polo Candeeiro, chegamos ás illas Ballestas e o primeiro que nos chamou a atención non foron ás miles de aves que habitan estas illas, senón o indescriptíbel cheiro do guano. Guano é unha palabra que provén do quechua "wanu" e é o nome que se lle dá aos excrementos das aves mariñas do guanay, o piqueiro e o mascato, coñecido tamén como pelicano. O guano das aves é utilizado como aboamento eficaz na agricultura debido aos seus altos niveis de nitróxeno e fósforo. Ademais a súa materia orgánica mellora a estrutura do chan. O guano é unha importante fonte de ingresos para a poboación local, que vive durante seis meses nas illas para a recolección do mesmo. Esta recolección faise cada seis anos, e un dos principais importadores do guano é Inglaterra, segundo ás explicacións do guía. 

Pingüinos de Humboldt, pelicanos e outras aves
Pero supoñemos que moito máis interesante que esta anecdótica descripción do guano é falarmos das illas. Pois ben, as illas Ballestas son un grupo de pequenas illas compostas por formacións rochosas onde se encontra unha importante fauna mariña con aves guaneras como o guanay, o piqueiro e o gabián. Tamén se poden apreciar pelícanos, pingüíns peruanos en perigo de extinción, e dúas variedades de lobos mariños (lobos finos e lobos chuscos). Os lobos estaban case todos a durmir, xa que parece que gostan máis da noite… Inda así, algún había desperto, e foi toda unha experiencia velos no seu hábitat natural, e non nos zoos!
Ás 10.30 estabamos de volta, con todo o día por diante e sen nada que facer. O autobus para o seguinte destino (Arequipa) saía ao día seguinte, así que dispoñíamos de dez horas para organizar unha excursión que debía ter un obxectivo claro: baixar unha enorme duna nunha táboa de sanboard (algo así como o snowboard sobre areia)!!.

Sandboarding
A opción máis factíbel parecía ir até Huacachina, unha vila famosa polas súas enormes dunas, a uns 74 km de Paracas. A pesar de estar non demasiado lonxe, a viaxe era un tanto complicada, xa que precisabamos cambiar até tres veces de autobús, e os horarios non eran moi compatíbeis. Mais o simpático rapaz que traballa na oficina onde contratamos o tour ás illas Ballestas, díxonos que tiñamos unha opción máis económica e cómoda de facer sandboard a quince minutos en coche de Paracas.

Surfeando as dunas en 4x4
Aceptamos, e ás 16.00 comezou a aventura. O guía e conductor que nos viu recoller foi super riquiño, e tivemos a sorte de ir sen compañía na excursión. 
A sensación de baixar as xigantescas dunas co 4x4 foi incríbel, moito mellor que ir nunha montaña rusa.  E isto, combinado co sandboarding fixo que a excursión fora inolvidábel. O guía levounos a varias dunas onde poder practicar o sandboard. A primeira baixada foi un pouco complicada, xa que a posición para baixar é moi diferente a do snow, e a táboa clavábase moito. As seguintes baixadas foron moitísimo mellores, e a verdade é que chegou a pouco (para aquelas/es que se pregunten se cambiaría o sandboarding polo snow…pois que sepan que “ni hablar”! O sandboard está moi ben, pero acabo de comprar táboa nova de snow, e non o cambio por nada do mundo).

Inca Kola
En canto a gastronomía, Paracas cumpriu de lonxe coas nosas expectativas, inda que non foi nada barato. Todo está orientado ao turista e resultou difícil atopar sitios económicos. Paracas resultou ser un ponto moi interesante para a experimentación gastronómica: probamos a famosa Inca Kola (un refresco moi apreciado en Perú con sabor a golosina ou algo semellante propiedade de Coca Cola),e repetimos o ceviche e o famoso Pisco Sour!!

viernes, 18 de noviembre de 2011

Lima





Chegamos a Lima tarde, perto das 23h. Ao termos reserva hotelera no barrio de Miraflores, tivemos que tomar un taxi desde o aeroporto até o noso hostal. Ao chegarmos, os problemas habituais…que non aparecía a reserva, que estaban completos…ao final hospedáronnos noutro hotel da cadea perto de onde nos correspondería. O cuarto estaba suxo e o hotel era do pior que levamos visto. Por sorte ao día seguinte voltamos ao hotel orixinal, nun cuarto limpo e con balcón cara o Parque Kennedy, nun bonito edificio con aires coloniais. A reserva incluía almorzo na terraza dun bar cercano. O barrio de Miraflores, xunto co de San Isidro e Barranco, conforman os barrios da clase alta peruana. Son unha illa de xente “branca” no oceáno crioulo e indíxena do Perú. A pesares de ter a sensación de viver nun burbulla, son un bo lugar para hospedarse na capital, tanto pola súa situación (perto do mar e a 15 minutos en autobús do centro) como pola seguridade.

Barrio de Miraflores
 Miraflores é un barrio residencial repleto de bares, restaurantes, librarías, tendas, etc. Ademais, as vistas do mar e das praias (non as visitamos ao non acompañar o tempo) desde os seus acantilados son impresionates, e alberga as ruinas de Huaca Pucllana. Nós percorrimos o seu malecón, visitando os parques Faro, Raimondi, do Amor e Salazar. O barrio celebrou nas datas unha feira do libro, cheiramos mais non compramos nada, os prezos eran moi elevados.

A 15 minutos a pé do noso hostal, atópanse as moi recomendábeis ruinas preincaicas de Huaca Pucllana, coa súa enorme pirámide de adobe desde a cal a cultura dos limas adoraba ao deus mar. Só é posíbel entrar con visita guiada. O noso guía foi formidábel: explicacións interesantes, amplos coñecementos…mesmo coñecía Galiza e a existencia do noso idioma. No recinto consérvase unha parella dunha peculiar raza peruana de cans sen pelaxe, e cunha altísima temperatura corporal, que eran empregados polos antigos  moradores e moradoras da Huaca Pucllana (huaca=recinto sagrado) para quentarse.

Cans na Huaca Pucllana
 O centro de Lima é un espectacular e enorme exemplo da arquitectura colonial. Mágoa que a zona non sexa moi segura. En canto escurece convén liscar, polo que paga a pena madrugar e realizar a visita á luz do día. A nós fíxosenos de noite e tivemos que marchar sen ver algún recuncho como a Praza de San Martín. No centro da cidade visitamos a Praza de Armas, o Mosteiro de San Francisco, a Praza Bolívar (onde coñecimos o interesante Museo da Inquisición e o Congreso peruano) e a zona do paseo e praza Grau. Fixemos o percorrido de vagar, parando tomar algo nos cafés, descansando nas prazas…Fixemos tamén unha parada para visitar o Museo da Historia da Literatura Peruana, situado na Estación dos Desamparados.

Praza de Armas
 Lima é un dos paraísos gastronómicos de Latinoamérica. Nós, coas nosas obvias limitacións económicas, adentrámonos á nosa maneira na cociña peruana. No tocante as carnes, destacaremos os moi valorados anticuchos. Comímolos de corazón de vaca formando parte dunha parrillada para dos con carne de vaca, porco, chourizo, morcilla, patacas e varios mollos para acompañar. A verdade é que o corazoón de vaca á grella está tremendo. Un dos pratos máis recoñecidos do país é o cebiche, pescado ou marisco crú mariando con lima, chile e cebola. Outra variedade é o tiradito, a mesma preparación mais con outro corte. Para probar este manxar dirixímonos ao restaurante “La Choza Náutica”, no centro de Lima. Ademais de comer de marabilla fomos atendidos por un camareiro moi interesado na música española dos anos oitenta de onda punk (Alaska, Aviador Dro, Derribos Arias, Parálisis Permanente, etc). Un tipo moi simpático. Respecto á bebida, nada mellor que o pisco sour, cóctel a base de pisco (augardente local), clara de ovo, zume de limón xarope, xeo picado e angostura…unha delicia!...sempre tomamos pisco sour a modo de aperitivo previo ao xantar ou a cea.


Cebiches
 Gostamos moito de Lima, mais o noso tempo no Perú é limitado e temos que arrancar cara a nosa próxima visita, Paracas, famosa polas súas dunas de area e polas Illas Ballestas...