Lima

Chegamos a Lima tarde, perto das 23h. Ao termos reserva hotelera no barrio de Miraflores, tivemos que tomar un taxi desde o aeroporto até o noso hostal. Ao chegarmos, os problemas habituais…que non aparecía a reserva, que estaban completos…ao final hospedáronnos noutro hotel da cadea perto de onde nos correspondería. O cuarto estaba suxo e o hotel era do pior que levamos visto. Por sorte ao día seguinte voltamos ao hotel orixinal, nun cuarto limpo e con balcón cara o Parque Kennedy, nun bonito edificio con aires coloniais. A reserva incluía almorzo na terraza dun bar cercano. O barrio de Miraflores, xunto co de San Isidro e Barranco, conforman os barrios da clase alta peruana. Son unha illa de xente “branca” no oceáno crioulo e indíxena do Perú. A pesares de ter a sensación de viver nun burbulla, son un bo lugar para hospedarse na capital, tanto pola súa situación (perto do mar e a 15 minutos en autobús do centro) como pola seguridade.

Barrio de Miraflores

 Miraflores é un barrio residencial repleto de bares, restaurantes, librarías, tendas, etc. Ademais, as vistas do mar e das praias (non as visitamos ao non acompañar o tempo) desde os seus acantilados son impresionates, e alberga as ruinas de Huaca Pucllana. Nós percorrimos o seu malecón, visitando os parques Faro, Raimondi, do Amor e Salazar. O barrio celebrou nas datas unha feira do libro, cheiramos mais non compramos nada, os prezos eran moi elevados.

A 15 minutos a pé do noso hostal, atópanse as moi recomendábeis ruinas preincaicas de Huaca Pucllana, coa súa enorme pirámide de adobe desde a cal a cultura dos limas adoraba ao deus mar. Só é posíbel entrar con visita guiada. O noso guía foi formidábel: explicacións interesantes, amplos coñecementos…mesmo coñecía Galiza e a existencia do noso idioma. No recinto consérvase unha parella dunha peculiar raza peruana de cans sen pelaxe, e cunha altísima temperatura corporal, que eran empregados polos antigos  moradores e moradoras da Huaca Pucllana (huaca=recinto sagrado) para quentarse.

Cans na Huaca Pucllana

 O centro de Lima é un espectacular e enorme exemplo da arquitectura colonial. Mágoa que a zona non sexa moi segura. En canto escurece convén liscar, polo que paga a pena madrugar e realizar a visita á luz do día. A nós fíxosenos de noite e tivemos que marchar sen ver algún recuncho como a Praza de San Martín. No centro da cidade visitamos a Praza de Armas, o Mosteiro de San Francisco, a Praza Bolívar (onde coñecimos o interesante Museo da Inquisición e o Congreso peruano) e a zona do paseo e praza Grau. Fixemos o percorrido de vagar, parando tomar algo nos cafés, descansando nas prazas…Fixemos tamén unha parada para visitar o Museo da Historia da Literatura Peruana, situado na Estación dos Desamparados.

Praza de Armas

 Lima é un dos paraísos gastronómicos de Latinoamérica. Nós, coas nosas obvias limitacións económicas, adentrámonos á nosa maneira na cociña peruana. No tocante as carnes, destacaremos os moi valorados anticuchos. Comímolos de corazón de vaca formando parte dunha parrillada para dos con carne de vaca, porco, chourizo, morcilla, patacas e varios mollos para acompañar. A verdade é que o corazoón de vaca á grella está tremendo. Un dos pratos máis recoñecidos do país é o cebiche, pescado ou marisco crú mariando con lima, chile e cebola. Outra variedade é o tiradito, a mesma preparación mais con outro corte. Para probar este manxar dirixímonos ao restaurante “La Choza Náutica”, no centro de Lima. Ademais de comer de marabilla fomos atendidos por un camareiro moi interesado na música española dos anos oitenta de onda punk (Alaska, Aviador Dro, Derribos Arias, Parálisis Permanente, etc). Un tipo moi simpático. Respecto á bebida, nada mellor que o pisco sour, cóctel a base de pisco (augardente local), clara de ovo, zume de limón xarope, xeo picado e angostura…unha delicia!...sempre tomamos pisco sour a modo de aperitivo previo ao xantar ou a cea.

Cebiches

 Gostamos moito de Lima, mais o noso tempo no Perú é limitado e temos que arrancar cara a nosa próxima visita, Paracas, famosa polas súas dunas de area e polas Illas Ballestas...

México DF

Após superar numerosas peripecias, dimos chegado a México DF. Aos problemas coa VISA norteamericana relatados no post anterior houbo que engadir que a compañía coa que voábamos, American Airlines, non deu topado a nosa reserva até minutos antes de fechar o embarque. E para darlle máis emoción, no noso transfer en Chicago, case ficamos en terra ao ter que pasar un control especial por mor da “puñetera” VISA.

No avión de Chicago a México DF (unha auténtica tartana), xa se respira ambiente latino, señores cos típicos chapeus mexicanos, mulleres con centos de bultos que non dan entrado nos compartimentos…

O noso hotel, o Hostal Catedral, resultou ser un lugar agradábel e limpo (cecais con algo de ruido nocturno de máis). O mellor de todo é a súa localización, xusto detrás da Catedral e da Praza do Zócalo. As terrazas con vistas a esta praza nas que descansar, o seu bar na azotea con comida de primeira e os seus almorzos tipo buffet fan deste hostal un lugar que recomendamos para ficar en México DF por poucos cartos.

Zócalo

Dado o limitado do noso tempo na cidade polos problemas co noso paso polos EEUU, tivemos que priorizar os lugares que visitar. Após instalarnos, dirixímonos a pasear polas rúas comerciais próximas de Francisco Madero e 5 de Mayo, que unen a Praza do Zócalo coa Alameda Central e o Palacio de Bella Artes. Neste paseo atopámonos cuns rapaces que estaban a rapear na rúa. Eran moi bos, dando uns recitais de beat box incríbeis, mais non parecían despertar muito entusiasmo entre os e as transeuntes. A cultura hip-hop ten unha presenza importante nas rúas da capital mexicana. Outro día asistimos a un espectáculo de breakdance impresionante nun recuncho do Zócalo.

Adicamos unha mañá a visitar o museo de Frida Kahlo, sito na casa azul na que Frida conviviu con Diego Rivera e pola que pasaron tantas personalidades do mundo da arte, da política ou intelectuais. O museo, sendo pequecho, resulta interesante, cunha xeitosa selección da obra da artista. A casa, en torno a un agradábel patio, é preciosa.

Casa Museo de Frida Kahlo

Após visitarmos o museo de Frida dirixímonos ao de Diego Rivera Anahuacalli. O edificio, diseñado polo propio autor (finou antes de terse rematado) para que fose a súa casa, estudo e tumba, é unha espectacular piramide construida con pedra volcánica. O museo alberga parte da enorme colección de arte precolombina de Rivera, máis de 3.000 pezas, ademais de bosquexos e obras do artista. A finca onde se ubica o edificio, con variedades de flora e fauna local, é un espazo verde con moito potencial. Mágoa que as autoridades e a fundación que dirixe o museo non lle outorguen a atención que merecen tanto o lugar, como a figura do polifacético artista. As salas están invadidas por excéntricas obras de arte contemporánea que ocultan e desvirtuan o espazo museístico orixinal, facendo que mesmo parte da obra e dos obxectos persoais de Rivera sexan trasladados a un faiado para deixar espazo “a novos artistas”. Ademais preténdese acometer unha reforma do edificio que anulará un dos espazos que dotaban de equilibrio arquitectónico e artístico á  súa construcción. Durante a nosa visita, o guia queixouse amargamente desta situación. Dicer que no percorrido só estabamos catro persoas: unha parella de profesores mexicanos, que nos fixeron aprender moito da historia, tradición, e situación politico-social do pais, e nós.

Os museos de Frida e Diego están en Coyoacán, un bohemio barrio con rúas estreitas, bonitas prazas, cafés, postos de artesanía, e numerosa presenza de artistas. No medio da praza principal instalouse unha acampada de indignadas/os mexicanas/os. Sentámonos un anaco a escoitar unha das súas asembleias, concretamente trataba a problemática do transporte público na capital e os intereses especulátivos asociados á construcción de novas autovias. As intervencións foron moi críticas co goberno local, en mans da esquerda institucional, o PRD.

En Coyoacán visitamos tamén o parque de Frida Kahlo, un agradábel lugar onde puidemos asistir a un ensaio dunha compañía de danza local, e falamos tamén con familiares dun grupo de estudantes méxicanos asasinados por un bombardeo do exército colombiano cando visitaban un campamento das FARC no Ecuador. As familias, que tiñan un posto informativo no parque, solicitaban protección ao goberno mexicano para a única supervivente do bombardeo, hoxe na clandestinidade, ao recair sobre ela unha orde internacional de detención por participar en supostas actividades terroristas.

Deunos a impresión que o goberno mexicano, coa excusa da loita contra o narcotráfico e a inseguiridade cidadá, está a instalar un estado de excepción contra todo o que altere a orde estabelecida. Son frecuentes os asasinatos de estudantes de esquerdas, membros de movementos sociais, labregas e labregos defensoras/es da terra, etc., a mans das forzas de seguridade do Estado ou de grupos “irregulares ou paramilitares”.

A verdade é que ler os xornais mexicanos é arrepiante. Abundan os espeluznates e numerosos feminicidios nas portadas dos xornais, tiroteos, asasinatos… A pesar da gravidade dos caso, e da violencia que se vive, os xornais son tremendamente sensacionalistas, empregando nas portadas fotos dramáticas do “cadaver do día”.

Respecto ao tema da seguridade, comentar que nos non tivemos problema algún, si ben tomamos as lóxicas medidas de prevención, como non pasear polas noites por barrios problemáticos ou cousas así. Nos lugares turísticos, a presenza policial (armada e con chaleques antibalas), é impresionante.

Volvendo a nosa estadía, dicer que na zona centro percorrimos, a maiores do Zócalo e a Alameda, a Praza das Tres Culturas, a Praza de Garibaldi (cos seus centos de mariachis), e as rúas entorno á Praza de Santo Domingo (nas que atopamos un enorme “feirón”)

Desde a cidade desprazámonos en autobús para coñecer Teotihuacán, a visita arqueolóxica por excelencia do país , e que foi unha das cidades prehispánicas máis importantes de América. As dimensións do recinto son increíbeis, e as vistas desde o alto das súas enormes Pirámides son espectaculares.

Día de Muertos/as

Para completar a nosa experiencia en México DF temos que facer referencia á celebración do “Día de Muertos”, coincidente coa nosa estadía na cidade. Os preparativos da celebración son sorprendentes, as rúas engalánanse con calaveras e esqueletes, as casas e edificios públicos énchense de ofrendas, unha especie de altares onde se ofrecen alimentos ou presentes ás persoas finadas (moi bonita a adicada a Diego Rivera no seu museo). As persoas vivas agasallan a familiares e amizades mortas neste día, e mesmo van xantar ás tumbas dos cemiterios. Resulta moi entretido visitar os mercados e observar como familias enteiras fan compras de diversos obxectos relacionados coa morte para celebrar unha data tan sinalada.

Como curiosidade da nosa estancia en México DF, dicer que unha noite, ao noso regreso ao hostal, atopámonos cun concerto de Pablo Milanés no Zócalo, unha actividade de balde coa que non contábamos.

Gostamos de todo o que probamos da gastronomía mexicana: quesadillas, tacos, enchiladas, nachos, guacamole, carne arrachera…Unha boa solución para comer por pouco diñeiro e dirixirse a un mercado e xantar nun dos postos de “comidas corridas” (os nosos menús do día). No mercado de Coyoacán comimos dúas cremas de queixo, dous pratos de arroz con mole, tortitas con guacamole e verduras, unha de tacos e unha de quesadillas, con auga de frutas para beber…todo por catro euros!.

Ficamos encantados da nosa breve visita a México DF, e agardamos poder voltar no futuro para coñecermos mellor e máis en profundidade a cidade e outros lugares do fascinante estado mexicano.

Próxima parada…Perú.

Beijing

 Chegamos a Beijing sen nada reservado para durmir. As dúas referencias que tiñamos resultaron ser demasiado caras, e deunos noite sen hotel e coas mochilas ao lombo. Finalmente, reservamos on-line un hotel nunha das zonas de hutongs ao norte do centro da cidade. Os hutongs son estreitos e escuros calexóns con destartaladas vivendas (muitas das cais non contan con baños), e que forman interminábeis laberintos onde vive unha parte importante dos e das habitantes da capital. Non foi doado atopar o hotel, xa que nen a veciñanza nen a policía do lugar coñecían a súa localización (en Beijing existen uns 2.000 hutongs). A pesares de ter que percorrer calexas realmente humildes, a sensación de seguridade foi, como en toda Asia, total. Ao chegarmos ao hotel resultou que non dispoñían de habitacións do tipo das que reserváramos. No seu lugar ofrecéronnos un cuarto sen baño en moi mal estado situado no 4º andar, onde viven varias persoas chinesas. Como eran xa ben tarde e o prezo da habitación resultaba moi económico, aceptamos. Compartir “vida” cos noso veciños e veciñas foi toda unha experiencia. Fuman polos pasillos, cuspen no chan, os baños cheiran a mexo dunha forma tan intensa que produce “arcadas”.

O primeiro día visitamos as zonas próximas ao noso hotel, concretamente as torres do tambor e da campá, e a zona dos lagos e o parque de Jingshan, desde o que se pode gozar dunha excelente vista panorámica da Cidade Prohibida. Fomos paseando a rente do foso da Cidade Prohibida até chegarmos ao precioso parque de Zhongshan. Unha vez atravesado este parque, atopámonos de fronte co inmenso espazo empredrado que ocupa a Praza de Tiananmen, a praza pública máis grande do mundo, ponto final a este día e comezo do seguinte, onde coñecimos diversos edificios da mesma e visitamos a veciña Cidade Prohibida.

Para poder acceder ao Mausoleo do Presidente Mao tivemos que facer unha cola de tres horas. Milleiros de chineses e chinesas ansiosos por ver o corpo momificado do gran timonel forman un caos no que intentar colarse e empurrar ao de diante é o habitual. Poucos son os turistas occidentais que visitan este lugar. Xa dentro do recinto, o percorrido “en fila india” leva a unha gran sala homenaxe ao histórico lider comunista, para pasar a unha máis pequecha onde se atopa o seu corpo momificado, cunha cabeza tan iluminada que fai dubidar da autenticidade do corpo (semella un boneco, con todos os respectos, tal cual un “gusiluz”). A visita non leva máis de cinco minutos. Na Praza de Tiananmen, onde está o mausoleo, coñecimos tamén o Gran Salón do Pobo, sede dos congresos do Partido Comunista Chinés, cun auditorio coroado por unha impresionante estrela vermella na súa cúpula. Detrás deste edificio, e rodeado dun tranquilo parque e unha lagoa artificial, atópase o Gran Teatro Nacional, un moderno edificio construído en titanio e cristal que semella un ovni e que pon o contrapunto á monumentalidade da Praza de Tiananmen.

Porta Celestial

Após cruzaren a Porta Celestial, co seu enorme retrato de Mao, dirixímonos á entrada da Cidade Prohibida, morada das dinastías de emperadores Ming e Quing. O recinto é enorme, e visitalo require tempo. Nós tivemos un problema engadido, xa que ao estar en fin de semana, estaba plagado de turistas locais. Tomámonos a visita con calma, sen agobios por se algo ficaba sen ver. Deambulamos por xardíns e pavillóns sen un itinerario marcado e fuxindo no posíbel das aglomeracións de xente.

Adicamos un día completo a visitar o Palacio de Verán, o antigo lugar de recreo da corte imperial. Trátase dun enorme parque, en torno ao lago Kunming, repleto de templos, xardíns, pavillóns,canais, roteiros…un lugar incríbel onde perderse, pasear e gozar da natureza. De facto, foi a visita da que máis gostamos en Beijing (a pesares de non ter tempo suficiente para completala ao vir a noite).

A Cidade Prohibida

De entre a oferta de galerías de arte da cidade, escollimos coñecer a chamada Factory 798, un enorme complexo de fábricas abandonadas e recuperadas agora pola comunidade artística local. Pasear  por ela resuta tremendamente interesante, cunha gran cantidade  de galerías, tendas e cafés nos que pasamos unha agradábel tarde.

Ricos escorpións que probamos nun mercadillo

Gastronomicamente falando contar que probamos o famoso pato pekín, servido con prebe, cebolas e tortas. Cortan diante das e dos clientes o pato en lascas, e con elas tes que facer paquetiños empregando as tortiñas, as cebolas e o mollo. Comimos tamén en diferentes postos de comida na rúa. Unha das cousas máis curiosas dos mesmos son a súa oferta de iogurtes en tarros de cristal, que están boísimos. Hai que tomar o iogurte diante do paisano ou paisana do “puestito”, xa que hai que entregar o tarro ao final.

Visita obrigada desde a capital é achegarse a algúns dos tramos da Gran Muralla. Nós decidímonos polo de Mutinyu, menos turístico que o máis coñecido de Badaling. A maioría dos e das turistas chegan á muralla en grupos organizados, mais resulta ben doado facelo por conta propia. Tivemos que coller un autobús até unha vila cercana, e alí negociar cunha das furgonetas privadas que desde alí realizan o traxecto á muralla. Negociamos un moi bo prezo para nós máis para tres turistas máis, unha parella francesa e un basco de mediana idade que viaxaba só e co que fixemos boas migas. Ficaron agradecidos pola nosa arte no “regateo”. Para voltar, montamos nun bus directo desde Mutinyu a Beijing que atopamos sen agardalo. Estivemos cinco horas percorrendo a muralla. A grandiosidade da muralla e o entorno natural da mesma son impresionantes, e nesta época do ano as tonalidades marróns das árbores son preciosas. Pasamos un bo día na muralla, e metímonos unha boa camiñada.

A Gran Muralla China

En claro contraste coa Gran Muralla, contar que visitamos tamén as futuristas instalacións deportivas que albergaron as olimpiadas de Beijing 2008. Tanto o Estadio Olímpico como a Piscina son increíbeis, si ben non entramos porque as entradas son caras. Como poderedes imaxinar, as dimensións da Cidade Olímpica son enormes.

A nosa estadía  na capital chinesa demorouse máis da conta, xa que o dispoñérennos a embarcar no voo que nos tiña que levar a México DF vía Chicago enterámonos de que un de nós (Manu) non tiña permiso para pisar “chan estadounidense”. O problema é que descoñeciamos que houbera que formalizar un permiso para estar en tránsito nun aeroporto dos EEUU sendo cidaddáns da UE. Pilar tiña o permiso de estadía nos EEUU (chamado ESTA) ao ter estado en Nova Iorque o pasado ano por traballo (os cidadáns da UE non precisan VISA, e este permiso ten unha validez de dous anos). Ao intentar formalizar dito permiso no último momento por internet, as autoridades norteamericanas denegárono, facéndo que perdéramos o voo e obrigándonos a acudir á embaixada dos EEUU en Beijing para obter unha VISA. Finalmente, despois de gastar muitos cartos, perder días da viaxe, pasar por un proceso burocrático interminábel e esgotador, asistir a unha entrevista persoal con funcionariado da embaixada, cubrir un enorme formulario con innumerábeis datos persoais e preguntas do tipo ten participado vostede en actividades antiamericanas?, conseguimos a VISA e poidemos marchar da China após tres días de trámites.

Xi'an e os Guerreiros de Terracota

Para chegarmos a Xi’an desde Pingyao en tren, vivimos unha desas experiencias inesquecíbeis que agochan este tipo de viaxes. Ao estaren esgostados os billetes en litera, tivemos que viaxar nos vagóns xerais con asentos duros. Éramos conscientes, por outras experiencias en Asia, do que podía suceder na viaxe. Mais as nosas peores expectativas pronto se viron superadas. Os billetes en cuestión non teñen asento reservado (chamámoslle asento a un banco), polo que hai que pelexalo cando subes ao vagón. Nós perdimos a batalla e o primeiro tramo da viaxe (a viaxe de Pingyao a Xi’an ten unha duración de dez horas) fixémola de pé. No vagón, o cheiro era nauseabundo, unha mistura entre suor rancio, lixo orgánico e tabaco. Polo menos finalmente puidemos sentar despois dun par de paradas.

Nos trenes chineses fúmase, cómense, e tíranse pipas e outros restos de comida no chan… todo un exemplo da solidaridade entre viaxeiras/os, de cidadanía e de civismo.

Xi’an, antigo punto de partida e chegada da ruta da seda, e capital de varias dinastias chinesas en diferentes periodos, é hoxe unha enorme cidade de máis de tres millóns de habitantes, se ben conserva parte do seu encanto pasado nomeadamente coas súas impoñentes murallas e o seu barrio musulmano. E na súa contorna, alberga o famoso Exército de Guerreiros de Terracota e as tumbas imperiais.

O noso hotel en Xi’an foi un “remanso de paz”, despois dunha viaxe tan axitada. A pesares de ter reservado dúas camas nun cuarto compartido non apareceu ninguén  por alí até o último momento, no que chegaron dúas rapazas españolas ao cuarto. O edifício do hotel é espectacular con diferentes patios interiores, sofas onde descansar e botar un pitillo, e un bar cunha cociña excelente.

Do que máis gostamos na cidade foi do barrio musulmano, coas súas rúas ateigadas de “puestitos” de comida, e as típicas tendas de produtos de imitación. Comimos un típico prato a base de cordeiro de Xi’an, noodles feitos ao momento, e varias sobremesas musulmanas. Faltounos por probar a sopa con pan…o estómago xa non daba para máis!

Ao non contarmos con demasiado tempo en Xi’an, e ter algo de cansanzo e preguiza, decidimos visitar o Exercito dos Guerreiros de Terracota a través dunha excursión organizada desde o noso hotel. A verdade é que costa imaxinarse un exército soterrado a tamaño real, con miles de soldados, carros e cabalos. Este achado arqueolóxico descuberto recentemente (1974) aínda está por descubrir na súa totalidade, incluíndo as tumbas reais próximas ao mesmo. As dimensións do recinto impresionan, e si ben na segunda e terceira fosa que se visitan non son muitos os guerreiros que se poden ver, a primeira das fosas alberga 5.000 guerreiros aliñados en formación de batalla, unha imaxe realmente impactante. Ao longo dos espazos accesíbeis para as persoas visitantes existen distintas vitrinas onde poder ollar de perto figuras de guerreiros perfectamente restauradas. Nós gostamos muito desta visita, e tamén do económico xantar con variedade de pratos tradicionais incluído no noso tour.

Pingyao

De volta en China, aterrizamos en Beijing para partir de viaxe cara o interior da China, parando en Pingyao e despois en Xi'an.

A viaxe a Pîngyao foi do máis confortábel. Foron unhas doce horas aproximadamente desde Beijing, nun coche cama con literas brandas (o compartimento, que non as camas) con dous holandeses de mediana idade moi riquiños.

Comprar os billetes foi unha tarefa relativamente doada. Na estación de trens de Beijing Oeste hai un mostrador con persoal que fala inglés, así que poidemos comprar os tickets de Beijing a Pingyao, de Pingyao a Xi’an, e de Xi’an xa de volta a Beijing, sen problema aparente. E decimos “aparente” porque na viaxe de Pingyao a Xi’an agardabanos unha sorpresa…pero esto xa forma parte do seguinte  post.

Pingyao é unha pequena vila de cuarenta mil habitantes cun encanto especial. Din que é a cidade amurallada mellor conservada da China, e o certo é que percorrer as súas rúas transportounos a unha China completamente diferente da que coñeceramos até o de agora. Tiramos un millón de fotos; resultabanos imposíbel deixar a cámara máis de dous minutos en reposo! Ademais, despois das intensas e maratonianas visitas ás grandes cidades chinesas e a Tokio, Pingyao foi un oasis de tranquilidade. Ofreceunos todo o descanso que precisabamos, e tamén uns manxares gastronómicos estupendos e reconstituíntes.

Esta vila foi durante a dinastía Ming o centro dunha extensa rede comercial que impulsou a creación dos primeiros bancos, xa durante a dinastía Qing. Nótase na zona de intramuros que Pingyao foi unha zona próspera, especialmente apreciábel polos edifícios que agora albergan hoteis e restaurantes. O hotel Yamen, onde nos aloxamos, é un claro exemplo: ademais da amabilidade e eficiencia do persoal, a edificación é impresionante. Está dividido en varios patios, e os cuartos están dispostos ao redor destes patios. Aquí cabe mencionar que tivemos un pequeno incidente co veciño de cuarto, ao que deixamos fechado por error durante unha hora. Non nos decatamos ao sair do noso cuarto que o hall que antecedía á entrada a nosa habitación era compartido cunha outra habitación, así que ao sair fechamos e marchamos. Afortunadamente tivemos que volver ao cuarto a coller unha chaqueta, co que puidemos liberar ao noso benquerido veciño…

Un dos patios interiores do hotel



Porta de entrada a zona intramuros



O noso cuarto foi incríbel: limpo e enorme, e amoblado cun estilo chinés tradicional. A cama consistía nunha tarima enorme con futóns, duns cinco metros de ancho por dous de largo.

 



A zona intramuros ten dúas rúas principais plagadas de tendas e restaurantes, pero máis alá desas rúas Pingyao ten un encanto único. Non exploramos moito a cidade extramuros, pero o pouco que vimos non nos motivou demasiado para seguir investigando.





Gastronomicamente Pingyao tamén nos ofreceu experiencias inolvidábeis, como unha filloa rechea de leituga e soia bañada en chiles que nos abrasou a boca e a alma. Outro dos nosos pratos favoritos foron “noodles á moda de Pingyao” con salsa de terneira, e o polo con feixóns.

 



Noodles tipicos de Pingyao



Tokio

Ao coller o tren desde o aeroporto cara o centro de Tokio tivemos unha rápida inmersión no Tokio que íamos atopar: toda a xente facía unha rigurosa e correcta fila para entrar, e todo o mundo baixou e subiu do tren dun xeito increibelmente ordeado. Xa no interior do vagón tivemos unha segunda estampa de Tokio: unha avoa sentada ao noso carón, ía compartindo co seu neto segredos e consellos para pasar de nivel nunha partida aos “marcianitos” nunha desdas consolas de man tan de moda (sentímolo pero non lle sabemos o nome, somos da época da Game Boy, e de aí xa non pasamos). Era envexable con que interés e entusiasmo collía a avoa a partida, e con que rabia lle pasaba a consola ao neto cando perdia.



Exemplo da normalización tecnolóxica xaponesa



Coas bromas chegamos un pouco tarde ao hotel, e ás 05.00 érguemonos para visitar a lonxa de Tsukiji, onde se subastan atúns xigantescos…

O caso é que non tiñamos cartos cambiados a Yens, así que non podiamos nin coller o metro para chegar até Tsukiji. Levounos dúas horas atopar un caixeiro. Sorprendeunos bastante a escasa presenza de oficinas bancariais e de caixeiros, nun país tan consumista como é Xapón. Finalmente atopamos un nun Seven Eleven, e o primeiriño que fixemos ao ter cartos foi comprar dous “Nescafes” de lata. Coido que ante a falta de cafés normais, fixemonos adictas ao Nescafé frio de lata, pois é o noso almorzo habitual desde fai polo menos 15 días. A verdade é que despois do segundo, xa pensamos que non están tan mal…

 

Atúns conxelados

E despois do café, xa puidemos coller o metro para achegarnos até a lonxa, mais foi un intento fallido pois cando por fin entramos na lonxa eran as 08.00 da maña, e xa non había nada de ambiente.

De todos xeitos, dimos un paseo polo mercado e polos postos de comida para meter algo quente no corpo depois do madrugón e das carreiras.

Ao ter tan pouco tempo, descartamos totalmente a idea de descansar un pouco, e valientemente fumos pasear polas rúas de Ginza, un barrio comercial onde se ubican as tendas das marcas máis caras e centros comerciais moi completos. Neste barrio, ademais de ir ver a Gozilla, visitamos o edificio de Sony, onde puidemos ver claramente como serán os seráns familiares en menos de cinco anos. Nunha sala, ofrecenche ver o trailler do filme do Capitán Araña en 3D cunhas gafas minúsculas. A calidade da imaxe deixounnos totalmente anonadados. É tan espectacular que supoñemos que estarán en todas as casas en menos de nada!

E despois desta experiencia tan tecnolóxica fumos ao Xardín Imperial, que nos serviu para botar unha siesta no campo cando as pernas xa non podían co corpo.

Nun longo paseo despois da siesta, visitamos os edificios gubernamentais. Chamounos moito a atención a casa do Presidente xaponés, un edificio de liñas moi simples, que aparenta ser moi transparente, cunhas enormes cristaleiras. Supoñemos que xustamente esa parte tan visibel para a cidadanía non será a parte máis habitada da casa, pois sería impactante ver ao Presidente e a súa familia en pixama polas mañas…

Perto dos edificios gubernamentais está a Biblioteca Nacional, o Teatro nacional (de estilo occidental), o Tribunal Supremo, e numerosos parques aos que xa non puidemos achegarnos polo apretado da nosa axenda.

E non tan perto está a zona das librerias: Jimbocho, mais a siesta nos deu ganas de andar así que desde a Biblioteca nuns vinte minutos (ou un pouco máis) puxemonos en Jimbocho. Hai un montón de librerías, sobre todo con libros de segunda man. Por suposto non mercarmos nada, xa que todo estaba en xaponés!

O seguinte punto de parada no trekking urbano por Tokio foi Akihabara, onde se concentran as tendas de electrónica e o manga. Atopamos moitas rapazas disfrazadas repartindo flyers, mais non tiñan demasiado interés en darnos ningún a nos, polo que ficamos sen saber que é o que anunciaban.

Para cear nada mellor que un bento de oferta! Nos centros comerciais a eso das 20.00, cando xa non van vender moito máis, poñen a comida super reibaixada, co que nos dimos un luxo e mercamos shushi, e outros manxares preparados por cociñeiros de renome.

Chegamos ao hotel ás 23.30, totalmente destrozadas, pero coa ilusión de erguernos outra vez ás 05.00 e, esta vez sí, chegar a tempo á subasta do atún.

E chegamos. Como non dispoñiamos de moito tempo (e o día anterior xa pasearamos de abondo), mercamos dous pases de día para poder coller todos os metros que nos fixeran falta. Costan uns 10 euros e amortizase rapidamente, pois o metro en Tokio (como todo) non é nada barato.

O caótico ámbiente dos traballadores (case non había ningunha muller) non deixaba de ser ordeado. Todo funcionaba correctamente, sen aparente estrés ou nerviosismo.

Despois da visita á lonxa, collimos un metro a Ueno un enorme parque, cun lago precioso.

Foi a segunda vez que vimos unha estampa que nos deixou, como dicilo…, totalmente perplexas: un señor paseaba aos seus dous cans nun carrito para bebés. Os cans ían monísimos cos seus respectivos abrigos, asomando as súas cabeziñas polo carrito. O primeiro día tamén viramos a unha señora cun can dentro dun carrito de bebés, mais temos que recoñecer que pensamos que a señora, ademais de que seguramente querría ao can como a un fillo/a, era un pouco friki. Tanto ela como o señor que vimos no parque parecían bastante normais, así que será que en Xapón queren moitísimo aos cans, e os tratan como “reyes”. Ao fin e ao cabo, non lle fan mal a ningúen por levar aos cans nos carritos.

Continuando polo parque atopamos un campamento de persoas sen fogar. Ningunha das persoas que alí estaban parecían ter problemas de alcolismo ou drogadicción (moitas veces problemas habituais nas persoas sen fogar as que estamos acostumadas). Todas e todos eran xente de idade avanzada que ou charlaban tranquilamente ou aquelaban as suas tendas/campamentos.

Nas inmediacións do parque de Ueno atópase o Zoo, o Museo de Ciencia e Tecnoloxía e o Museo Nacional. Mais nos non fumos a ningún (tan so nos achegamos a velos desde fora). A falta de tempo, e o apretado do noso orzamento, deixaron fora a visita a estos tres lugares.

O que si fixemos foi o ritual de ofrenda nun templo. Primeiro lavamos as mans coa auga da fonte que estaba á entrada do templo, botando auga nun cazo e do cazo ás mans. Despois, coas mans limpas, botamos de novo auga nas mans, e enxugamos a boca. A continuación, mercamos unha vela que puxemos nunha especie de altar, para por último, tratar de tocar a campá. Inda que tratamos por todos os xeitos de facer soar a campá non fumos quen…

E de templo en templo, collimos outro metro para chegar ao Templo budista Senso-ji, no barrio de Asakusa (onde estaba o noso hotel). Este templo é unha das visitas máis típicas de Tokio, o que se notaba na afluencia de xente que por alí andaba. Nas contornas do templo está a segunda pagoda máis alta de Xapón, así como tamén pódese visitar o templo sintoísta Asakusa-jinja que reflicte a boa convivencia entre estas dúas relixións no Xapón.  

O sono volveu a aparecer despois dunha intensa maña, e nada mellor para relaxarse (ou iso pensabamos nos) que un baño nun Onsen. Os Onsen son uns baños públicos con augas termais, algo semellante á Chavasqueira (Ourense), mais con un uso totalmente diferente. E igualmente de diferente foi a nosa experiencia no Onsen, xa que a parte masculina disfrutou dunha relaxada experiencia, mentras que a parte feminina tivo que aprender a marchas forzadas o riguroso protocolo do baño e hixene no Onsen. Para empezar, a información previa que facilitan en inglés é minima así que tampouco sabes moi ben o que se pode facer e o que non. O primeiro que se tenta facer é obvio, ver o que fan as demáis e tentar imitalas, algo que parece doado pero que non o é tanto. Mulleres fundamentalmente de máis de 60 anos, séntanse nuns minúsculos taburetes en fronte dunha parede con grifos baixos tipo alcachofas de ducha. Alí lávanse a conciencia frotándose fortemente cunha toalla de man. Eu non tiña nin toalla de man, nin xabón…así que dinme unha ducha normal só con auga (duchárame esa mesma maña, así que moi sucia non podía estar) e fun directa para a bañeira de auga termal. Pois ben, case lles da un infarto cando ía meterme na bañeira. Unha señora agarroume da man, levoume outra vez a ducha e fixome duchar a conciencia con xabón. Despois da ducha, e do bochorno que tiña, tentei volver a meterme no baño, e outra vez o fixen mal. Antes de meterte hai que coller unha palangana que está flotando na auga e lavar os pes. Eu por suposto non o fixera, xa que a ducha está literalmente a un paso da bañeira, todas iamos descalzas, e acababa de frotar os pes como nunca o fixera na miña vida, pero as normas son as normas. Pedin de novo mil disculpas a todas, lavei de novo os pes, e por fin metinme na auga. Estaba a ferver! Levoume dez minutos aclimatarme á auga e outros dez recuperarme da vergonza que acababa de pasar. No Onsen había duas bañeiras de auga quente e unha de auga fria, as duchas que mencionamos, e unha sauna. Ver as mulleres na sauna foi alucinante. A máis nova rondaba os 80 anos, e sentábanse nunha postura en cunclillas que para nos é totalmente imposible. Ao saír, estabamos como novas.

Tan novas nos sentiamos que fumos á unha das zonas da xuventude xaponesa: Shibuya. Para chegar hai que baixarse na estación de metro do mesmo nome (Shibuya), onde está o famoso cruze de Kousaten... É impresionante ver a marabunta de xente que cruza, iluminados por inmensos paneis de anuncios luminosos.



Hotel do amor, ou para o amor?



Desde alí, fumos en busca dos famosos hoteis do amor, só a velos, pois o noso hotel xa nos ofrecía todo o que podíamos desexar. A verdade é que estos hoteis son do máis pintorescos, e as parellas que entran ou saen tamén o son. Había de todos os tipos. Os hoteis teñen dúas tarifas: unha para “descansar” e outra para pasar a noite.

 A zona de Shibuya tamén está plagada de curiosas tribus urbanas. Unha das que máis nos chamou a atención foi a de uns rapaces que tinxen o pelo de rubio, van hiperbronceados e levan un look tipo back street boy pero moi esaxerado. Nunha persoa asiática o moreno e o pelo amarillo son sumamente impactantes.

Tocaba cear, e o sitio que escollimos tamén nos deixou coa boca aberta. Para escoller o menu, tiñas que empregar a pantalla táctil do computador que estaba na minúscula mesa na que íamos cear. Ademais para manter a privacidade, a mesa estaba rodeada de manparas, creando un cubículo claustrofóbico ao principio, e acolledor depois do primeiro trago de cervexa.



O camareiro ou camareira!

E de Shibuya á torre de Tokio nunha parada relámpago, e de alí a Shinjuku, que ten a estación de trens máis grande da capital, cun promedio de 3.6 millóns de viaxeiras/os por día. Sair da estación foi toda unha odisea, e debe resultar imposíbel para aquelas persoas que sofran de claustrofobia. Nesta útlima parada, baixo cronómetro, pois tiñamos 30 minutos antes de que o metro pechara, paseamos pola zona de Golden Gai, un barrio para tomar algo “ao sair de traballar”. Alí bautizamos unha rúa como “A rúa da moda galega” pois había un Berskha, un Zara, e un Adolfo Dominguez.

Depois fixemos unha rápida incursión polo “barrio rojo” de Tokio, moi tranquilo e asquerosamente nada marxinal. Parecía unha rúa máis. Non había mulleres na rúa, só homes (maioritariamente negros) e carteis que insinuaban co que se traficaba dentro dos locais.

Por certo, en Xapón parece ser que está moi mal visto sonarse os mocos en público. É preferibel ir tirando deles para riba, o que a nos resultounos moi chamativo.

Tres días en Tokio non chegan a nada, así que agardamos poder voltar a Xapón no futuro, con máis tempo, e máis orzamento...

Shanghai

Por mor dos diversos inconvintes que pasamos en Hong Kong (tifones, Día Nacional da China, etc…) tivemos que retrasar a nosa chegada a Shanghai un par de días. O cambio de voo foi relativamente doado, inda que obviamente tivemos que pelexar un pouquiño xa que o persoal de Iberia nunca pode solucionar as cousas á primeira… E todo isto tivo un final feliz: unha viaxe en primeira clase Hong Kong – Shanghai. Durante a viaxe servíronnos un marabilloso viño francés, ensaladas, queixo manchego e xamón serrano Ah! e tamén un magret de pato con verduritas e gnocchis. O postre foi un xeado riquisimo, e por suposto non puidemos resistir pedir un Porto para rematar a cea!

Bund

A primeira nova positiva á nosa chegada a cidade máis poboada da China, foi atoparnos un hotel limpo e confortábel, e cunha localización envexábel perto do Bund, a fachada ribeireña máis coñecida de Shanghai.

As nosas primeiras horas adicamolas a percorrer o Bund e a nova zona de Pudong. O contraste entre estas dúas ribeiras do río Huongpu resulta sorprendente. Por unha banda o Bund, cos seus maxestuosos edifícios estilo Nova Iorque, comezos de século e fronte a el Pudong, cos seus rañaceos futuristas. Dicer que para cruzarmos dunha beira á outra, collimos un tren que atravesa o río por un túnel soterrado cheio de luces psicodélicas (unha turistada…).

Pudong

Unha das nosas mañas na cidade adicámola a coñecer os xardíns e o bazar de Yuyuan. Os xardíns son unha boa mostra do paisaxismo chinés, cos seus estanques de auga, recunchos adornados exquisitamente con pedras e xazmíns, acolledores pavillóns…O lugar foi creado no século XVI por unha adiñeirada familia de funcionarios da dinastía Ming, e hoxe é un dos principais reclamos turísticos de Shanghai. O bazar circundante resulta un tanto agobiante, sempre repeleto de miles de turístas chineses (e algún que outro turista occidental) na procura de souvenirs. Nós aproveitamos a nosa visita para xantar nun económico restaurante xaponés de shushi.

Xardíns de Yuyuan

Após xantarmos, paseamos até o parque de Renmin, e a praza do Pobo, espazos axardinados e moi ben coidados para o esparcimento e o lecer. Neste agradábel entorno atópase entre outras moitas opcións museísticas, o museo de Shanghai, coas súas variadas coleccións de arte chinesa. A visita, de non ser unha persoa moi interesada na materia, resulta un tanto aburrida.

Da praza do Pobo, dirixímonos á sede do Primeiro Congreso Nacional do Partido Comunista Chinés, un pequeno edifício reconvertido en museo, e cousas desta “nova China”, rodeado de tendas das primeiras marcas do mundo capitalista. No museo pódese observar, vixiados/as de perto pola policia militar, a mesa e as taciñas de té polas que beberon Mao e compañía en data tan sinalada.

Shanghai, ou polo menos a zona centro, non se diferencia moito de calquera cidade occidental: comida basura americana, roupa de marca, e luces de neón…Na rúa East Nanjing a principal arteria comercial da cidade, mesmo se pode coller un tren chu-chu para a atravesar de estar agotado/a de tanta compra. 

Máis interesante que comprar en Gucci ou Louis Vuiton resulta achegarse ao complexo de galerías de arte contemporánea de Moghansan, situado nuns antigos edificios industriais, e onde se pode curiosear entre un montón de coleccións de pintura, escultura e posters comunistas.

Paseamos tamén polas rúas da denominada “concesión francesa”, un barrio residencial con bonitas avenidas arboladas, coidados restaurantes , tendas de deseño onde se xunta o máis in da sociedade local cos e coas turístas e desprazadas/os occidentais.

Moghansan Art Center

Para descansar da gran cidade, visitamos nunha maña a antiga vila de Qibao, un lugar que prosperou durante as dinastías Qing e Ming, e que hoxe foi absorbida pola enorme crecemento de Shanghai. A vila está chea de casas tradicionais, rúas estreitas e canais. Mágoa que o lugar estivera ateigado de turistas, maioritariamente chineses. Ao estarmos en plena temporada de vacacións chinesas este risco córrese en todos os lugares de interés.

Desde Shanghai desplazamonos tamén até Shuzhou, nun tren de cercanías que alcanzou os 290 km/h e que chega até Nanjing. O motivo da viaxe foi coñecer Tongli, unha pequena vila a dezaoito km de Shuzhou que conserva abundante arquitectura tradicional de China. A visita a este lugar parécenos imprescindíbel de viaxar a Shanghai (ver album de fotos no facebook). Como curiosidade dicer que Tongli alberga o interesante Museo Erótico, un repaso pola sexualidade chinesa a través da historia.

En xeral, gostamos moito da mistura entre tradicción e modernidade que agochan Shanghai e a súa contorna. Ficamos sorprendidas polo seu dinamismo e a súa puxanza como centro financieiro e da calidade de vida que respiran os seus barrios máis céntricos, se ben, somos conscientes de encontrarmonos nun lugar que non reflexa a pluralidade de realidades dun estado da dimensión do chinés. Agora toca o Xapón, onde estaremos uns días na súa capital, Tokio.

Macau

A antiga colonia portuguesa de Macau é un centro turístico e cultural de primeira orde na China. A súa ampla oferta museística, os seus innumerábeis parques, os seus paseos polo mar, a súa fermosa arquitectura colonial, a súa gastronomía luso-chinesa de primeira fan de Macau un destino ineludíbel para quen vaia a Hong Kong, e, para os galegos e galegas, a posibilidade de poder comprender todos os indicadores públicos, rótulos de transportes, audios de museos, documentación oficial, cartelería de negocios privados, menus de restaurantes, facilita enormemente a visita…todo aquí está lexendado ou ten escolla en português.

Barrio histórico

O negativo é que a cidade é un dos destinos preferidos dos chineses e chinesas para pasar as feiras xogando nos seus  numerosos e xigantescos casinos, e ao estarmos na semana de feiras principal do país co gaio da celebración do seu día nacional, Macau estaba ateigado de turistas. Antes de viaxar a China hai que informarse das datas das feiras locais, xa que os destinos turísticos están tomados pola nova clase media urbana chinesa, con muitos cartos para gastar, o que fai incrementar os prezos até mesmo duplicárense. Nós tivemos que pagar 30 euros, o máis barato que atopamos, por unha habitación tremendamente porca nunha “cuadra” no barrio chino da cidade, o hostal Vila Tai Loy, que se atopa na Travessa das Virtudes, perto da famosa e preciosa Rúa da Felicidade. O único bo do lugar foi a súa localización, en pleno barrio histórico e a un pequeno paseo do Largo do Senado, centro neurálxico do mesmo.

Casino Lisboa

Non poidemos resistirnos a cear nun restaurante de cociña portuguesa, o Dom Galo. Comimos caldo verde, bacalhau à moda da casa e bifinhos com natas, todo espectacular. Para mellorar inda máis o lugar, dicer que bebimos um vinho tinto da casa moi bo, e tomamos un café expresso português dos de verdade. Cear en restaurantes portugueses sae un pouco máis caro que facelo nos de comida chinesa, mais a calidade dos primeiros fai que pague a pena a inversión, xa que é como cear na casa...

Caldo verde

En Macau visitamos a Avenida de Almeida Ribeiro e as encantadoras rúas repletas da típica arquitectura tradicional portuguesa que a atravesan, como o Largo do Senado, onde se atopan os principais edificios administrativos. Fomos tamén ás fortalezas do Monte e da Guia, que ofrecen unhas excelentes vistas da cidade. Gostamos muito da visita ao Museu de Macau, onde se repasan a historia e as tradicións locais, e no que por certo os portugueses, en contraste con outras potencias imperialistas da época colonial que chegaron a China, son tratados moi ben nos textos e explicacións.

Pasear polos numerosos parques públicos cos que conta a cidade é unha gozada. Nós estivemos no Jardim e Gruta Luis de Camões, onde contan que o escritor escribiu parte da súa obra Os Lusiadas durenta unha estadía na cidade. Perto do xardín está o Antigo Cemitério Protestante, outro dos lugares dos que gostamos muito.

Sede do Governo

A mañá cedo, após durmirmos no noso noxento hotel (houbo quen non durmiu muito e estivo “tragándose” un Sporting de Lisboa – Vitoria de Guimaraes na tele), e antes de tomarmos un barco que nos transportou directamente á terminal de saídas do aeroporto internacional de Hong Kong (con maletas facturadas desde Macao até o noso próximo destino Shanghai a través da compañía de ferrys sen pasar por facturación no aeroporto , así de ben funcionan as cousas aquí), visitamos o sul  da península de Macao. Fixemos un precioso paseo pola costa dos que recomenda a oficina de turismo local a través dos chamados Percursos a pé, e que nos levou pola Sede do Governo de Macau, pola embaixada portuguesa, pola antiga residencia do gobernador portugués e polo templo de A-Ma, o máis antigo da cidade. Ao longo deste paseo pódese abservar na lonxanía a impresionante Torre de Macau, un centro de convencións con restaurante xiratorio nas alturas.

 Dicer que non poidemos resistir a curiosidade de entrar nun dos casinos máis importantes de Macau, o Casino Lisboa. As súas salas ateigadas de fume, están repletas de chineses e chinesas, a maioría xente nova, xogando fichas valoradas en 200 euros como quen bota unha partida ao monopoly… Nós xogamos un par de euros nunha “tragaperras” por facer o chiste. Próximo destino...Shanghai.

Hong Kong

O tifón Nesat e nós chegamos a un tempo a impresionante cidade de Hong Kong. Nunca viviramos un tifón, e menos un de nivel 8, así que foi un ingrediente máis para seguir cociñando esta marabillosa aventura.

Hong Kong deixounos coa boca aberta nada máis sairmos do aeroporto. O percorrido en autobús até o centro da cidade permite intuir un pouco do que agarda na visita a esta rica e heteroxenea cidade…

A pesar de que leramos en diferentes blogs, e por suposto na Biblia dos e das viaxeiras (a Lonely Planet), que as visitas e o turismo na China durante as festas nacionais son unha “loucura”, non puidemos evitar que a nosa estancia no país concidira co Día Nacional.

E a verdade é que se complica todo un pouco. O primeiro foi a procura de aloxamento, xa que o número de turistas triplícase é a dispoñibilidade de cuartos libres é escasa se non se reserva con moita antelación.

Por prezos decidimos aloxarnos en Kowloon, xusto en fronte da illa de Hong Kong e comunicada con esta  por frecuentes barcos da compañía Star Ferry; e onde os hostais están ubicados en altos rañaceos. En cada andar dos rañaceos pódense atopar até tres ou catro hostais diferentes. Os prezos non difiren moito uns dos outros, mais as calidades sí son moi diferentes. Así que non queda outra que agardar pacientemente polo ascensor, e visitar varios hoteis e/ou edificios para comparar e poder atopar un bo aloxamento que se adapte as capacidades económicas de cada quen. As expectativas non deberían ser moi altas se o orzamento é escaso, xa que case todos os cuartos son pequenísimos e resulta díficil atopar algún que teña xanela.

Vista de Hong Kong desde Kowloon

Outro problema de visitar China nas súas festividades é o incremento exponencial dos prezos. Os dous primeiros días pagamos un prezo elevado para o que viñamos gastando até o de agora, mais tamén para o que nos ofreceron (o noso cuarto non tiña máis de catro metros cuadrados, non tiña xanela, pero sí tiña unhas enormes cucarachas coas que compartir cama). Despois de tres días, os amábeis indios que rexentan o Hotel Canada, subiron o prezo nun 100% por mor de coincidir coa véspera da festividade do Día Nacional da China). Por motivos que agora contaremos, tivemos que reservar para dúas noites máis do que inicialmente acordáramos, e nese momento os prezos subiron nun 250% .

O motivo de que tiveramos que ficar dous días máis do previsto foi que, se ben en Hong Kong e Macao non se precisa de visado, tiñamos que tramitar o de China antes de partir cara Shanghai. Nesat paralizou a cidade, fechando tendas, restaurantes, transporte público e todas as entidades oficiais, polo que non puidemos ir até a oficina para tramitar o visado até dous días despois do previsto. Ademais, ao coincidir co Día Nacional a oficina fechou outro día máis, e a pesar de desembolsar un extra importante para ter un visado urxente, este non chegaba a tempo para poder coller o seguinte voo.

Non comentaramos nada dos nosos voos, así que este pode ser un bo momento, Compramos dous billetes fechados a través de Iberia para unha volta ao mundo coa alianza One World. Nunha plataforma online podes seleccionar até dezaseis segmentos (traxectos) en tres continentes. Tamén hai opcións para viaxar a máis ou menos continentes, e segundo o número de continentes que se escolla, obviamente o prezo varia. O itinerario é fechado, é dicer, unha vez que decides as cidades que se van visitar nonpodes modificalas, pero as datas quedan abertas co que podes modificalas sen coste, sempre e cando avises á compañía coa que tramitaches o voo con antelación. Así que nos tivemos que chamar a Iberia para cambiar o voo Hong Kong – Shanghai, e por suposto non foi unha tarefa nada doada. Despois de tres chamadas a tres números diferentes, conseguimos dar coa axente de Iberia que tiña a función de cambiar os voos, inda que de primeiras rexeitaba facelo. Durante 30 mintuos esta persoa consultou como facelo, e conforme ian pasando os minutos as gotas de suor corrian pola nosa frente pensando na factura telefónica que ía chegar! En total levounos 50 minutos e tres chamadas diferentes para arranxar o cambio de voo. Iso sí, unha vez conseguido, e cos nervios xa templados, fumos a dar boa conta dun copioso e económico plato de “udons”, unha especie de tallarines xaponeses feitos ao momento.

Hong Kong é impresionante, as súas principais avenidas no centro están plagadas de tendas das primeiras marcas, e ás súas portas, ringleiras de chineses e chinesas agardan o turno para gastar os seus “hongkongs dólares”. Ademais de tendas, centros comerciais e rañaceos, esta cidade ten uns parques incríbeis, onde poderíamos pasar todo un día. Unha das maiores atraccións turísticas consiste en subir no funicular Peak Tram, até o parque Victoria Peak. Pasear polo parque Victoria foi unha das camiñatas máis bonitas que fixemos nunca. O parque, inda que é moi turístico, ofrece unhas vistas espectaculares, e o entorno é formidábel, pois a intervención na natureza é minima e integra perfectamente os servizos públicos, as zonas para facer picnic e os postos de información. Nunca nas nosas vidas viramos baños públicos tan limpos como nesta cidade! Tanto nos parques como nos centros comerciais os baños son algo “digno de ver”.

Vista desde Victoria Peak

Visitamos tamén o Museo do Espazo e Planetario, coa sorte de que os mércores as entradas aos museos son gratis! O museo merece unha curta pero entretida visita, xa que ademais de ser moi gráfico e sinxelo nas explicacións, ten varias actividades moi interesantes como un voo en parapente simulado ou un cuarto onde experimentar a falta de gravidade na lúa (esta última actividade foi vetada para nós, un por exceder a altura permitida e a outra por levar saia!).

Ao carón do museo atópase o Centro Cultural de Hong Kong, un polémico edificio sen xanelas fronte unha das vistas máis espectaculares do mundo. No interior do edificio, ademais do Museo das Artes, hai varios auditorios onde se representan obras teatrais, danza, e concertos. Ambos edificios museísticos e artísticos están ao carón do paseio que separa a illa de Hong Kong da península de Kowloon, e nesta mesma ribeira atópase a “Avenida das Estrelas”, con multitude de actores e actrices da importante industria cinematográfica local, si ben case que todas elas descoñecidas para nós, coa excepción de Jackie Chan ou Bruce Lee, que conta cunha estatua de bronce na famosa avenida.

Nos muitos paseos pola cidade destacariamos, entre outras, as visitas ao Western Market, un precioso edificio de 1906 e que sigue a albergar un bonito mercado, o templo de Man Mo, coas súas enormes espirais de incenso; ou o Hong Kong Convention & Exhibition Center, impresionante e moderno edificio onde tivo lugar a devolución de Hong Kong a China. Neste lugar asistimos a unha subasta da famosa galería de arte Sotherby. As cantidades que se manexaban eran increíbeis, e alí estabamos nós, vestidos de montañistas e tomándolle un café (de balde) entre o máis selecto da adiñeirada sociedade local. Entre as obras á venda, ademais de obras de Picasso ou Monet…un cuadro de Andy Warhol propiedade de José María Cano. 

Deixamos tempo para percorrer tamén o barrio onde estabamos hospedados, Kowloon. O seu parque público e un lugar ideal para sentarse e observar aos diferentes grupos de xente pertencentes a distintas minorías étnicas con presenza na cidade a practicar tai-chi, artes marciais, cantar, bailar, xantar, etc. Unha das cousas das que máis gostamos entre as que caracterizan esta metrópole é a súa variedade étnica, lingüística e cultural. Existen importantes continxentes de indios, filipinos, indonesios, ingleses, africanos de todas as nacionalidades, hispanos tamén, e muitos outros máis…

Illa de Lantau

Durante a nosa estancia en Hong Kong, fixemos unha excursión a Lantau, vila mariñeira, que combina praia e montaña e agocha o Buda de bronce máis grande do mundo (neste punto, sempre nos preguntamos cantos Budas levaremos visto? Pero especialmente preguntámonos se xa completaríamos a lista dos Budas máis grandes do mundo nas súas modalidades específicas: O Buda de ouro máis grande do mundo, o Buda de bronce máis grande do mundo, o Buda deitado máis grande do mundo, etc…)

Unha curiosidade  foi cando pasou ao noso carón un tranvia con publicidade do Real Madrid…A equipación facía de reclamo turístico para visitar Madrid. A saber canto pagou a Comunidade e o Concello de Madrid polo anuncio, e a saber tamén o que opinarán as e os madrileños siareiros do Atlético ou do Rayo Vallecano. De todos xeitos cabe decir que de momento, vense muitas máis camisolas do Barça que do Real Madrid.

Gastronomía

Hong Kong ofreceunos unha enorme variedade de experiencias gastronómicas. Anteriormente falamos dos “udons”, pois ben, no centro comercial Woodstone, xusto ao carón do “noso hostal”, atopamos un restaurante xaponés de luxo, polo ben decorado e a excelente comida (tanto polas súas xenerosas racións, como polo económico dos prezos), onde a especialidade son os famosos “udons”, que estaban realmente bos. O prato de udons acompañase de variedade de carnes, verduras, cogumelos e salsas segundo o gusto de cada quen. Unha noite ceamos noutro xaponés de sushi. Hong Kong presenta varias oportunidades para degustar gastronomía xaponesa a un prezo muito máis económico do que resultaría unha comida similar no Xapón. O sitio en cuestión era auténtico, sentados nunha barra e cos pratos de peixe pasando por diante nunha cinta eléctrica.

Unha das cadeas de comida na que tamén paramos algunha que outra vez foi na “Food Republic”. Esta cadea caracterízase por ocupar grandes espazos de centros comerciais, onde abre varios restaurantes de comida rápida, mais cada un coa súa especialidade (comida xaponesa, pizzerías, comida de Macau, comida chinesa…). Os restaurantes teñen uns precios moi aceptábeis e a comida non está mal.

Posto de comida na rúa

Mais por suposto, e roubándolle a frase a unha amiga portuguesa…”the street food, the best food”. E corroborámolo mais unha vez no Soho, onde tomamos dúas cervexas de 600ml e dous enormes pratos, un de noodles con sopa e outro de cordeiro, ben ricos. Neste empinado barrio ateigado de restaurantes e bares pódense subir as escaleiras macánicas máis grandes do mundo. Nós subimos un tramo até que nos cansamos de tanta subida. En muitas partes da cidade existen tamén postos de rúa nos que “tapeamos” brochetas de carne e peixe a bo prezo.

Deixamos Hong Kong, que nos impresionou pola súa enormidade, polo ben que funcionan os servizos públicos, polo limpos e abundantes espazos públicos cos que conta, pola súa variada gastronomía...e dirixímonos a antiga colonia portuguesa de Macau.