Battambang

Emprendimos viaxe a Battambang en barco a través do lago Tonlé Sap. Este lago ocupa durante a temporada seca unha superficie de 3.000 km2, mais cando chegan as choivas, anega as terras circundantes chegando a ocupar 13.000 km2, o que fai posíbel ir de Siem Reap a Battambang "case case en liña recta".

Navegar entre as copas das árbores é toda unha experiencia. O vello e pequecho barco no que viaxamos emprégase principalmente para usos turísticos (é moito máis rápido e económico viaxar entre Siem Reap e Battambang en bus), si ben ao longo da travesía fomos recollendo tamén xente local, que ao habitaren nas aldeas flotantes do lago, non teñen outro medio de transporte público que non sexa este. A viaxe, que dura unhas 6 horas contando as paradas para recoller e deixar xente e unha parada máis longa para xantar nunha das aldeas flotantes do camiño, transcurre entre preciosos canais de auga. É unha tranquila e fermosa maneira de coñecer a vida mariñeira da Camboia interior.

Battambang é unha pequena localidade (140.000 habitantes) con pasado colonial. Actualmente a arquitectura colonial está un tanto deteriorada, e o principal atractivo da localidade reside nos templos e aldeas da súa contorna, que amosan ao viaxeiro a realidade da vida labrega do país, con extensas plantacións de arroz, feixóns, chiles e mesmo unha cativa zona vitivinícola. Á nosa chegada, e despois de atopar hotel, dimos un largo paseo pola ribeira do rio, polas rúas principias e tamén polos bairros máis deprimidos, que sempre agochan as imaxes máis impactantes da xornada…

Á noite fomos a un concerto no Phare Ponleu Selpak , un centro artístico para nenos e nenas desfavorecidas. A experincia foi moi curiosa. O grupo en cuestión, do que non lembramos o nome, facía unha especie de fusión entre música tradicional camboiana e músicas populares contemporáneas (pop, rock, reagge...), acompañada de danza. Ficamos sorprendidas do éxito que tiña entre o público local, inmensa maioría na sala, e que enfervorizado berraba, batía palmas e bailaba...

Ao día seguinte fixemos unha excursión nun tuc-tuc (taxi local consistente nun carromato tirado por unha motocicleta) compartido con uns alemáns. Visitamos en primeiro lugar o tren do bambu, e fixemos unha viaxe nunha das plataformas de bambu propulsadas por un pequeno motor. A viaxe resulta interesante, mais demasiado turística, xa que este medio de transporte, inda vivo noutras localidades do país, en Battambang está principalmente dirixido ás/aos turistas. O máis curioso é que cando dúas plataformas de bambu coinciden en sentido contrario, a que ten menos pasaxeiras/os ten que desmontarse e deixar pasar á máis pesada.

 Após visitar o tren do bambu dirixímonos ao templo de Phnom Banan, unhas construccións anteriores ás de Angkor, e que supostamente inspiraron estas. A colina na que se atopa o templo alberga tamén algunhas covas. Resulta algo intrigante buscalas entre avisos de peligro por existencia de minas, e non tranquilizan en exceso as palabras das persoas locais que aseguran que a zona xa está “peinada” e non ten perigo explorala.

As emocións máis fortes da xornada chegaron coa nosa visita a Phnom Sampeu. O camiño que leva a esta preciosa montaña é toda unha mostra da forma de vida das xentes do lugar. Homes e mulleres traballando nos campos de arroz, sacando ás vacas, sementando legumes, collendo cocos….e infinitos grupos de nenos e nenas xogando polos camiños e saudando ás e aos viaxeiros que por alí pasan, unha auténtica gozada. 

Ao chegarmos ao noso destino contratamos un guía local supostamente coñecedor dos lugares máis importantes que alberga a montaña (paga a pena facer a visita sen guía). Levounos por algúns templos e imaxes de buda sen moito interese, e finalmente chegamos ao lugar que nós procurabamos, as grutas e covas empregadas polos xemeres vermellos para executar presas e presos da zona durante o seu goberno. Resulta increíbel que moreas de cráneos e osos de vítimas non identificadas fiquen no lugar a modo de macabro recordatorio…

As vistas desde o cumio do monte son, por outra parte, espectaculares....

Temos que destacar da nosa visita a Battambang, o bo hotel no que estivemos hospedados, o Royal Hotel. Unha enorme e limpa habitación doble cun amplo baño no seu interior por 8 dólares a noite. Palabras maiores merece o pequeno restaurante situado a 10 metros deste hotel, cunha cociña tanto xemer como occidental de primeira e a moi bo prezo, e con xarras de cervexa a medio dólar.

No momento de escribir está entrada, estamos de camiño en bus cara a Phon Phem, a misteriosa capital do país, onde pasaremos os próximos días...

Até outra.

Templos de Angkor

A nosa viaxe desde Bangkok á Siem Riep, para visitar os templos de Angkor, foi bastante accidentada. Trataremos de resumila: Primeiro collimos un metro desde o centro de Bangkok para enlazar co tren que leva até o aeroporto, desde alí un bus até a cidade fronteiriza de Aranya Prathet, para cruzar a pé a fronteira até Poipet, xa na Camboia, para desde alí coller un taxi até o destino final, Siem Riep. A anécdota viu por parte da policia da fronteira camboiana, que pretendeu extorsionarnos para que pagaramos unha cantidade maior de cartos que a oficialmente estipulada para o visado. Ante a nosa negativa non puxeron obxección, e recibimos o visado igual que outras persoas que si pagaron o soborno....ora ben, mal rato si que pasamos.

Os templos de Angkor son unha das principais atraccións turísticas de todo o sureste asiático, si ben na temporada de choivas comprobamos que é posíbel visitalos sen aglomeracións. Nós mesmo estivemos sós nalgúns dos máis afastados.


É unha mágoa que ningunha das nosas fotos (consultar o noso facebook) amose realmente o bonito que son os templos de Angkor.O primeiro dos templos que visitamos foi o Angkor Wat, o maior edificio relixioso do mundo. A seguinte parada foi na cidade fortificada de Angkor Thom, que mide uns 10 km2 aproximadamente. No marco desta cidade visitamos o Bayon, a terraza dos elefantes, o baphuon, a terraza do rei leproso... Logo fumos ao Preah  Khan, e de aí fumos parando en todos os templos até chegar ao impresionante Ta Prohm, moi coñecido pola peli de "Tomb Raider", peli que nos inda non vimos. A natureza convive aquí dun xeito estravagante coas ruinas do templo, parece de feito que as xigantescas árbores lle están quitando espazo aos restos arquitéctonicos...Agora ben, o protagonismo comparteno ao 50%, e a mistura é impresionante...

Tanto a Lonely Planet como moitos viaxeiros ven moi apresurado facer este circuito nun día, e a verdade é que se tes moito tempo (e cartos! porque a entrada para os templos costa 20 dolares por día) paga a pena espaciar un pouco máis a visita. Para dar unha idea da grandiosidade do lugar decir que nunha das súas épocas máis encumbradas , no tránsito entre os séculos XII e XIII, Angkor contaba con perto de un millón de habitantes, cando Londres na altura apenas chegaba aos 50.000. De todos xeitos, é factible velo todo nun día madrugando moito e reducindo os tempos de descanso...ou renunciando a eles como no noso caso.

A cidade de Siem Riep, o lugar onde se centralizan os servizos para as persoas que visitan os templos de Angkor, non está mal, mesmo diremos que ten un encanto propio. Nós gostamos moito desta cidade. A súa oferta de restaurantes, sobre todo os de barbacoas, é completísima; ten unha zona na ribeira do río onde resulta agradábel pasear; e mesmo conta con algúns exemplos xeitosos da herdanza arquitectónica francesa.

Para rematar: Contratar un tuc tuc para todo o día co que percorrer os distintos templos, costounos 15 dolares...Non perder a calma con todos os conductores de tuc tuc, non ten prezo...(ah! e a visa aquí non serve para casi nada)

Camboia: primeira parada Siem Reap

Despois do bombardeo de post atrasados, toca falar dos impresionantes templos de Angkor en Siem Reap: a octava marabilla do mundo. O malo é que despois de tanto traballo (e dos madrugóns: levantámonos normalmente sobre as 06.00) xa non temos forzas para máis.

Deixamos unha primeira parte sobre os nosos días aqui, e maña continuamos a escribir sobre os Templos de Angkor...

O tema gastronómico....foi do máis variado, sempre acompañado eso si de cañas a 0,50 dolares! Probamos unha rica barbacoa con carne de terneira, cocodrilo, serpe, gambas e ancas de rá., e outro dos días un prato moi típico: terneira con prebe de peixe fermentado (que ben sendo peixe podrido). Coido que inda temos o cheiro no naris....uff! vai ser difícil de esquecer un sabor tan intenso e tan peculiar.

Para rematar os días en Siem Reap... dímonos un "masaxe de pes/pedicura" cuns peixes que supostamente comen as peles mortas.. Os primeiros cinco minutos, mentres non nos acostumamos á sensación, deunos un ataque de risa polas cóxegas que fan os peixes!!


Unha aperta a todas/os!

Lago Inle

Máis unha vez, as viaxes son toda unha aventura... Neste caso foi moi divertida grazas ao noso compañeiro de viaxe. Sen el, as 14 horas de autobus terían sido moito máis aburridas...

O Lago Inle é un paraíso natural no medio das montañas do estado shan. Un mundo acuático relaxado, con xardín e mercados flotantes, con unha rica artesanía e agricultura…e con xente acolledora e amabilísima, que fan da estancia un auténtico remanso de paz.

Mariñeiro remando co pé

Nós estivemos hospedados no hotel Min Ga Lar, nunha habitación ampla e bonita, con un bo baño, e o mellor, con uns almorzos memorábeis (zume, café, ovos, filloas recheias de tomates e cebola, sandía, plátanos tostadas, “rollitos primavera”…). O prezo por noite para dúas persoas, con almorzó incluído, foi de 16 dolares.

O noso primeiro día no lago realizamos un circuito en lancha motora para visitar mercados, plantacións de tomates, talleres de tecedeiras, mosteiros e pagodas, tomar algo vendo o precioso solpor…pasamos un día increíbel. Para abaratar a excursión, combinamos con tres persoas máis (a nosa amiga portuguesa, e uns novos amigos: un alemán e un austríaco moi riquiños), xa que nas barcas entran cinco e así saiamos máis a conta. Pagamos uns 3 euros por persoa pola embarcación, que partiu ás 8 da mañá e regresou por volta das 6 da tarde.

O único “malentendido” durante a nosa viaxe en barco foi a parada nunha tenda na que se “MOSTRAN” ás mulleres de pescozo largo. Evitar que esta tortura se converta nun reclamo turístico é importante, polo que optamos por ficar na porta e comentarlle amabelmente ás persoas que alí estaban a nosa postura en contra de torturar e mutilar os corpos das mulleres, e que non queríamos contribuir a perpetuar este tipo de violencia contra ás mulleres visitando a tenda nen sacando fotografías as rapazas.

O segundo día reparounos unha experiencia inesquecíbel. Contratamos un guía de senderismo para realizar un roteiro polas montañas que rodean o lago. Como chovera bastante o día anterior, o camiño estaba impracticábel e a ascensión fíxose realmente dura. O percorrido incluía a visita a algunhas aldeas pa-o (unha minoría étnica da zona), para finalizar no Mosteiro de Kuon Soun Taungbo, onde xantamos e desde onde observamos a grandiosidade do Lago Inle. O noso guía resoltou ser unha persoa realmente coñecedora do lugar, e con moitas ganas de saber sobre a nosa forma de vida. Preguntaba muito sobre como é vida na Europa, e non tiña reparos en falar da situación política do seu país (sempre deixando claro que a conversación non debía sair de alí, por suposto)…falounos da corrupción, dos abusos policiais, das tensións étnicas e relixiosas. Ao chegarmos ao mosteiro estabamos realmente agotadas fisicamente. Pola súa banda, o guía tiña forzas dabondo para facernos o xantar, e dispoñerse a iniciar a baixada, esta vez descalzo…Antes de deixarnos de volta no noso hotel, convidounos á súa casa, que viña de rematar de construir e da que estaba moi orgulloso. Fomos recibidos pola súa muller e filla, e convidados a té, doces e froita. Foi unha experiencia inexquecíbel, e unha familia marabillosa…

A xente é tan amábel que paga a pena que vos aburramos con outra anécdota. Unha das noites perdémonos na vila no medio dunha torrencial choiva nocturna. Pois ben, un home que iba en moto parouse e insistiu en levarnos ás dúas na súa moto até o hotel! E por suposto, non aceptou nin un pitillo!!

O noso periplo por Myanmar rematou cunha viaxe de 12 horas en bus entre o Lago Inle e Yangón. No aeroporto tivemos unha longa espera até coller o voo de volta a Bangkok, desde onde partimos por estrada cara Camboia, próxima parada da nosa viaxe.

Bagan

A viaxe de Mandalay a Bagan foi todo unha experiencia. No bus, que demorou máis de 12 horas en completar unha distancia de 200 quilómetros, conviviamos viaxeiras/os e mercadorías. O cheiro dentro era tremendo, non entrabamos nos nosos asentos, parte dos nosos compañeiros de viaxe estaban colocados e non deixaban de botar peidos e arroutos…En medio da noite, e nunha zona no medio da nada onde non había iluminación algunha máis alá dun marabilloso ceo estrelado…o bus avariouse. Durante dúas horas, acompañamos ao conductor e demais tripulación que, sentados no medio da estrada á luz dunhas lanternas, sacaron o motor e comezaron a darlle golpes cunha ferramenta irrecoñecíbel até que, non nos explicamos como, volvérono colocar e o bus arrancou. 

Bagan é unha chaira repleta de templos (seica 4.400). Case todos remóntanse á mesma época, en torno ao século XII. Este enclave arqueolóxico ocupa unha extensión de 42 km2, polo que querer visitar a totalidade das edificacións resulta completamente imposíbel. Nós combinamos varios transportes para facer a visita: camionetas locais que transportan á xente dunha localidade a outra, carros de cabalos, e muitos paseios a pé. O lugar é increíbel, e as vistas desde os templos aos que se pode, literalmente, “escalar”, impresionantes.

En Bagan durmimos tres noites en tres hoteis diferentes. A primeira noite nun hotel normaliño, a segunda foi unha homenaxe nun hotel moi bonito con piscina e todo, e a terceira fixémolo nunha “cuadra” perto da estación de autobuses, xa que partiamos ás 4 da mañá para o Lago Inle e só queriamos un lugar para deixar as maletas e botar unha cabezada.

Gostamos muito da gastronomía en Bagan. Ao ser un lugar turístico, hai variedade de lugares onde xantar. Nós fixémolo nun vexetariano que tiña un tofu riquísimo, e nun restaurante con ampla carta onde dimos boa conta dun menu indiano a base de sopa, chapatis e currys.

Mandalay

A nosa chegada a Mandalay foi un caos, despois de viaxar toda a noite, atopámonos con unha cidade parcialmente anegada, o que imposibilitaba visitar muitos dos lugares de interese. Choveu tanto pola mañá que decidimos retirarnos ao noso hotel (unha habitación no faiado dun edificio, con baño compartido, teito de uralita…horríbel!) a descansar e agardar a que escampara para proseguir o noso paseio.

Mercado

O máis espectacular da cidade é a ascensión á chamada Colina de Mandalay, unha subida que hai que facer descalza/o, e que ten como premio unhas espectaculates vistas desde o seu cumio, desde onde se observa a planicie sobre a que está construída a cidade, as montañas que a rodean, e o enorme río Ayeyarwady (anteriormente chamado Irrawady). Ao longo da ascensión, que leva perto de unha hora, numerosos monxes e estudantes acompáñante durante un anaco para poderen así practicar o seu inglés. Para nós foi tamén unha boa maneira de coñecer xente local.

Vistas desde a colina de Mandalay

Os arredores de Mandalay son moi coñecidos e visitados. Nós estivemos en dúas antigas localidades, Amapura e Sagaing. En Amarapura visitamos un enorme e colorido mercado, unha ponte de teca e un bonito bairro de tecedeiras. O mellor foi podermos asistir a un pwe, unha especie de obra de teatro birmana, medio drama histórico medio musical. Atopámolo sen agardalo, no medio do mercado. Os homes que participaban no espectáculo levaban unha borracheira tremenda, mentras as mulleres non deixaban de realizar ofrendas florais a Buda…Tamén gostamos muito de Sagaing, e das súas colinas coroadas de templos. Coñecimos tamén a parte máis rural do municipio, adentrándonos en pequenas aldeias onde os nenos e nenas non deixaban de sairnos ao paso e ficar sorprendidísimos ollando cara nós…nunca tal cousa viran!.

En Mandalay ceamos sempre no mesmo sitio, un posto de rúa perto do noso hotel rexentado por indianos, no que servían uns chapatis (unha especie de filloa que se molla nuns prebes picantes) deliciosos, e outros pratos de arroz e sopas a bo prezo. Non pagamos nunca máis de 5 euros por cear dúas persoas. O ambiente do local é xenial, as mesas son diminutas e ocupan parte da rúa, a clientela é toda local, e resulta mesmo difícil atopar sitio nas súas horas punta, sobre todo a partires das sete da tarde. A xente procedente da India está completamente integrada nunha Myanmar con maioría de xente de etnia bahamar. A outra gran minoría existente no país, a chinesa, semella non o estar tanto, e resulta máis antipática para a cidadanía birmana. No país conviven dúas grandes relixións, o budismo theravada, practicado pola maioría da populación, e o Islam, profesado por un 10%, con máis presenza nas principias cidades, onde a comunidade musulmana habita bairros enteiros entorno ás numerosas mezquitas.

Mandalay é a segunda cidade birmana en poboación con cerca de 950.000 habitantes aproximadamente (xa que non hai censo oficial desde 2005), e a primeira en número de monxes.

 En Tailandia xa nos chamara a atención o ritual despertino dos monxes recorrendo a cidade na procura de lismosna e comida. Os monxes tailandeses son moi diferentes  dos birmanos, estos últimos moito máis amables e cercanos.

Novicia

 Chamounos tamén a atención o impresionante número de monxas coas que nos cruzamos, especialmente novicias co seu cuenquiño (moi similar ao que utilizan os seus compañeiros masculinos) e descalzas, tamén na procura de cartos e comida....

Birmania/Myanmar

Imos con retraso nas entradas do blog, mais este acolledor país non permite o libre acceso ao noso blog...
Así que desde Camboia apuntamos os post das cidades visitadas noutro país con dous nomes...

A nosa chegada a Yangon agardounos no aeroporto o amábel persoal do hotel que tiñamos reservado para as dúas noites que pasamos na antigua capital do país, o Motherland Inn 2. Metéronos nun microbus do máis pintoresco e leváronos de ruta pola cidade antes de achegarnos ao hotel. Este hotel/pensión é moi recomendábel. Vante buscar ao aeroporto, as habitacións están limpas en comparación co que se ve por aquí, e o almorzó vai incluído, todo por uns 13 euros a habitación doble. Ao chegar á tardiña, deixamos as maletas e dirixímonos ao centro de Yangón camiñando para trocar moeda e cear algo. No vestíbulo do hotel coñecimos a unha rapaza portuguesa que viaxa soa pola zona e viuse connosco. Falamos no noso idioma despois de varios días, e comprobamos máis unha vez, que “a nossa língua é mundial”, e que nos relaciona con millóns de persoas polo mundo adiante. Por certo que a rapaza caeunos moi ben e coincidimos con ela noutras paradas da nosa viaxe por Myanmar.

As primeiras sensacións ao pasearmos polas rúas da cidade son as de atopármonos nun lugar extremadamente pobre, sen os principais servizos básicos que debera ter unha cidade destas dimensións (5 millóns de habitantes). As estradas están destrozadas, as beirarrúas ou non existen ou están completamente anegadas, case non hai alumeado público, amoréase o lixo, os animais andan soltos pola rúa (pitas, vacas…). Semella que fas unha viaxe cara atrás no tempo….os homes vestidos cos seus tradicionais longyis (saias), mascando todo o día betel,unha folla rechea de noces, tabaco e outras cousas que lle dan sabor…un estimulante que produce euforia, con componentes alucinóxenos, mais que en doses elevadas produce sedación. Nós probámolo nunha ocasión, estás salibando durante unha hora e cuspes un líquido vermello… ao tomarmos só unha dose, non notamos os efectos…

Kyats trocados no mercado negro

Betel

Para conseguir trocar dólares a un prezo aceptábel, tivemos que probar no mercado negro. Non resulta moi complexo. Hai que deixarse ver por algunha zona comercial, e se ninguén ofrece a posibilidade de trocar, preguntarlle directamente a algunha persoa local, preferentemente home, polo asunto. A nós levounos un dos camereiros do bar onde ceamos a outro local onde nos trocaron dolares por kyats a un prezo razoábel, moi superior ao “troco oficial”. A operación é surrealista, xa que as persoas locais non lles vale calquer billete, teñen que ser billetes novos, inmaculados….e tes que ir sacando billete a billete até que atopan un que lles vale. A sensación é estraña, porque non sabes realmente cantos cartos levas no peto, xa que dependendo do estado do billete, de que sexa un billete de cen dólares ou non, ou da cidade na que te atopes, ou da persoa con quen des…o troco é diferente…ao que se une que podas ter no peto muitos billetes de dólar que aquí ninguén queira por estaren pintados ou minimamente arrugados….todo esto nun país no que non existen os caixeiros automáticos…

Ao día seguinte visitamos a maravillosa Shwedagon Pagoda, coa súa famosa agulla de ouro, probabelmente a stupa máis impresionante de todo o sudeste asiático. Xa pola tarde, paseamos por rúas e mercados, e pola zona do peirao. O paseio foi duro debido á intensa choiva que nos acompañou toda a xornada. En Myanmar pódese decir que coñecimos realmente a dureza da estación húmida, xa que en Tailandia chovéranos máis ben pouco. A choiva aquí é ben diferente, é como se te botaran un balde de auga por riba, e os chuvasqueiros pouco fan. O bo é que coa calor que vai secas pronto…

O terceiro día visitamos algunhas pagodas polo centro e descansamos no noso hotel, desde onde reservamos o billete do autocarro nocturno para a nosa seguinte parada, a segunda cidade do país, Mandalay. Aproveitando que dúas persoas aloxadas no hotel tiñan billete no mesmo bus, compartimos taxi con elas até a estación de autocarros, unha auténtica cidade dentro da propia Yangón, con edificios dentro, numerosos bares, un traxín increíbel de xente, incontábeis buses…unha “loucura”…

O taxista que nos levou foi a primeira persoa local que nos falou abertamente da situación política do país. Foi moi crítico co goberno do desgoberno. Pareceunos un pouco sorprendente a escasa presenza policial e/ou militar nas rúas, pero o taxista aclarounos que “que nos nos os viramos non significaba que non estiveran”. Parece ser que o goberno opta pola policia secreta e informadores “civis” que denuncian as súas veciñas e veciños ante calquera mínima crítica ao goberno de Thein Sein. A situación política é lamentable… para máis info: http://www.amnesty.org/es/region/myanmar/report-2010

Rangún/Yangon a pesar de ser a cidade con máis habitantes, xa non é a capital do país desde o 2005. É moi curioso que a maioría dos habitantes de Birmania non saben que Yangon xa non é a capital. Os motivos do cambio da capital son... delirantes! 

Sobre o tema, atopamos este interesante artigo: http://www.ub.edu/geocrit/b3w-753.htm
que merece a pena ler.

Ademais o artigo sinala outros estrafalarios (por chamarlles de algún xeito) feitos acaecidos nos últimos anos da historia birmana, como por exemplo, o día que Ne Win, gobernante entre 1962 e 1988, decidiu cambiar toda a moeda local a billetes multiples de 9, deixando na ruína a toda a cidadanía, xa que os billetes anteriores perderon todo o seu valor dun día para outro... 

Shwedagon Pagoda