Hoi An

A nosa aterrizaxe en Hoi An foi un pouco complicada, xa que demoramos dúas horas para atopar hotel. A relación calidade prezo dos hoteis resulta peor que no resto do Vietnam, aínda que o último día mudámonos a un hotel con piscina e un cuarto novo, limpo e bonito, por 10 dólares a noite.

Ponte xaponesa

Despois de instalarnos fumos dar unha volta polo casco vello da cidade. Hai que pagar unha entrada de 90.000 VND que da dereito a percorrer as rúas do casco vello e a cinco visitas a escoller entre as casas tradicionais, as pagodas, os templos, os salóns de actos da comunidade chinesa ou os museos. Case todos os sitios que visitamos non están moi cuidados, e a verdade é que se ven desde as portas. Poidemos ver case todos os sitios interesantes que recomenda o folleto turístico que te dan coa entrada. 

Unha das cousas máis curiosas é a ponte xaponesa...construída segundo conta a lenda sobre o ponto máis feble dun dragón co fin de aniquilalo... Unha explicación cecais máis obxectiva ou científica para a construcción da ponte responde a motivos comerciais entre os dous barrios que confrontan o río.

Excursión ás ruinas de My Son

As ruinas de My son os restos máis importantes que fican do antigo Imperio Cham, e foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola Unesco.

Para visitar as ruinas My Son a opción máis cómoda é contratar unha excursión, ou aventurarse a chegar por conta propia alugando unha moto.

Nós optamos pola excursión organizada (120.000VND, uns 6 dolares). Fomos en autobús até as ruinas, e ao chegarmos comenzaba un espectáculo de música e danza tradicional cham. A verdade é que a música resulta interesante, se ben pareceunos un pouco arrítimica e estridente. Os bailes lembran ás figuras e relieves das pagodas, onde sempre aparecen mulleres en posturas de baile.

Despois comezamos o percorrido polo conxunto de templos. Poucos fican en bo estado, xa que se viron afectados polos bombardeos estadounidenses durante a guerra.

My Son

 O val onde están os templos é precioso, rodeado de montañas inmenas, unha das cais deulle o nome de “My Son”, que non significa o meu fillo, senon montaña bonita!. Segundo a Lonely Planet a montaña chámase Dente do Gato...mais nós gostamos máis da explicación do guía!

Após explorar o conxunto de templos voltamos ao autobús, que nos levou a coller un barco no medio da nada. No barco, comimos un austero prato de arroz con verduras e conversamos cun guía que estaba a aprender español. Deixáronos de novo en Hoi An por volta das 14 h, hora na que combináramos para ir recoller uns zapatos feitos a medida!

Zapaterias ou "fábricas de zapatos a medida"

Hoi An é un paraiso para as compras (é sería aínda máis marabilloso de non ter que aturar ás millares de vendedoras que constantemente ofertan a súa mercadoría a berros de “buy something, buy something”). En Hoi An hai centos de tendas especializadas na confección de roupa e calzado a medida. Por mor do espazo nas mochilas, e xa que ao traxe non lle vemos moita utilidade durante a viaxe, optamos por facernos uns zapatos á medida que costaron (despois dun intenso regateo) 10 dolares. Seguramente poderíamos telos conseguido por algo menos, mais as non tiñamos forzas para proseguir a dura negociación.

Unha vez fechado o prezo, miden o pé de todos os xeitos posíbeis, e tardan aproximadamente 12 horas en facerte os zapatos. A verdade é que quedaron moi ben!

Na vila tamén se poden atopar  kimonos e pixamas de seda, sacos de durmir tamén de seda, farolillos, manteis, cadros, e un sinfín de souvenirs! Resulta moi difícil controlar a tentación de comprar de todo mais hai que facelo, así que ningún/ningunha de vós vai levar de regalo un kimono de seda vietnamita…

Gastronomía

A gastronomía de Hoi An encantounos! O primeiro día gozamos no restaurante For You dunhas estupendas cervexas á 4.000 VND (é decir uns 20 céntimos de euro) e un menu degustación, que consistiu en rollitos primavera, rosa branca (unha especie de orella feita con  papel de arroz rechea de gambas e carne de porco), e cao lau (uns fideos planos con verduras, porco e picatostes).

O segundo día dímonos unha pequena homenaxe e probamos outro menu degustación semellante ao do día anterior, mais neste caso con marisco e peixe cociñado en folla de plátano. Pagamos polos dous menus e a bebida uns 13 dólares, e todos os pratos estiveron impresionantemente ricos!

Pero o mellor sen dúbida foi a cea do noso derradeiro día en Hoi An. Moitas señoras montan unha especie de cociñas móbiles con distintos recipientes desde onde sacan os ingredientes para preparar uns mágnificos cao lau. Aproveitamos tamén para probar os banh xeo (tortitas salgadas cruxentes que abres, enches con verduras, e envolves todo en papel de arroz). O sitio é estupendo pois montan os puestitos xusto ao lado da ribeira, e iluminan as mesiñas con velas e farolillos. É unha mágoa que non teñamos unha foto que amose a beleza de sitio.. A comida estaba boisíma, o lugar marabilloso, e o prezo…por dous cao laus, un banh xeo e dúas cervexas pagamos 90.000 VND (4,5 dólares).

Con tanto madrugar, camiñar e suar..decidimos que nos mereciamos un día de praia! E que praia!!! Collimos dúas motos con conductor para ir e volver á praia de Cua Dai, unha das moitas praias situadas entre Hoi An e Danang, e que forman un areal de máis de 30 quilómetros coñecido como China Beach, onde os soldados dos EEUU descansaban e surfeaban nos días de permiso durante a guerra (en Danang foi onde desembarcaron as primeiras unidades de marines norteamericanos). Unhas sombrillas feitas con follas de palma e unhas cómodas tumbonas fixeron que estiveramos no paraiso! Ora ben, un paraíso bastante caluroso, no que para chegar ao mar pola area queimas as prantas dos pés. 

Foi unha moi boa despedida de Hoi An.