Pingyao

De volta en China, aterrizamos en Beijing para partir de viaxe cara o interior da China, parando en Pingyao e despois en Xi'an.

A viaxe a Pîngyao foi do máis confortábel. Foron unhas doce horas aproximadamente desde Beijing, nun coche cama con literas brandas (o compartimento, que non as camas) con dous holandeses de mediana idade moi riquiños.

Comprar os billetes foi unha tarefa relativamente doada. Na estación de trens de Beijing Oeste hai un mostrador con persoal que fala inglés, así que poidemos comprar os tickets de Beijing a Pingyao, de Pingyao a Xi’an, e de Xi’an xa de volta a Beijing, sen problema aparente. E decimos “aparente” porque na viaxe de Pingyao a Xi’an agardabanos unha sorpresa…pero esto xa forma parte do seguinte  post.

Pingyao é unha pequena vila de cuarenta mil habitantes cun encanto especial. Din que é a cidade amurallada mellor conservada da China, e o certo é que percorrer as súas rúas transportounos a unha China completamente diferente da que coñeceramos até o de agora. Tiramos un millón de fotos; resultabanos imposíbel deixar a cámara máis de dous minutos en reposo! Ademais, despois das intensas e maratonianas visitas ás grandes cidades chinesas e a Tokio, Pingyao foi un oasis de tranquilidade. Ofreceunos todo o descanso que precisabamos, e tamén uns manxares gastronómicos estupendos e reconstituíntes.

Esta vila foi durante a dinastía Ming o centro dunha extensa rede comercial que impulsou a creación dos primeiros bancos, xa durante a dinastía Qing. Nótase na zona de intramuros que Pingyao foi unha zona próspera, especialmente apreciábel polos edifícios que agora albergan hoteis e restaurantes. O hotel Yamen, onde nos aloxamos, é un claro exemplo: ademais da amabilidade e eficiencia do persoal, a edificación é impresionante. Está dividido en varios patios, e os cuartos están dispostos ao redor destes patios. Aquí cabe mencionar que tivemos un pequeno incidente co veciño de cuarto, ao que deixamos fechado por error durante unha hora. Non nos decatamos ao sair do noso cuarto que o hall que antecedía á entrada a nosa habitación era compartido cunha outra habitación, así que ao sair fechamos e marchamos. Afortunadamente tivemos que volver ao cuarto a coller unha chaqueta, co que puidemos liberar ao noso benquerido veciño…

Un dos patios interiores do hotel



Porta de entrada a zona intramuros



O noso cuarto foi incríbel: limpo e enorme, e amoblado cun estilo chinés tradicional. A cama consistía nunha tarima enorme con futóns, duns cinco metros de ancho por dous de largo.

 



A zona intramuros ten dúas rúas principais plagadas de tendas e restaurantes, pero máis alá desas rúas Pingyao ten un encanto único. Non exploramos moito a cidade extramuros, pero o pouco que vimos non nos motivou demasiado para seguir investigando.





Gastronomicamente Pingyao tamén nos ofreceu experiencias inolvidábeis, como unha filloa rechea de leituga e soia bañada en chiles que nos abrasou a boca e a alma. Outro dos nosos pratos favoritos foron “noodles á moda de Pingyao” con salsa de terneira, e o polo con feixóns.

 



Noodles tipicos de Pingyao



Tokio

Ao coller o tren desde o aeroporto cara o centro de Tokio tivemos unha rápida inmersión no Tokio que íamos atopar: toda a xente facía unha rigurosa e correcta fila para entrar, e todo o mundo baixou e subiu do tren dun xeito increibelmente ordeado. Xa no interior do vagón tivemos unha segunda estampa de Tokio: unha avoa sentada ao noso carón, ía compartindo co seu neto segredos e consellos para pasar de nivel nunha partida aos “marcianitos” nunha desdas consolas de man tan de moda (sentímolo pero non lle sabemos o nome, somos da época da Game Boy, e de aí xa non pasamos). Era envexable con que interés e entusiasmo collía a avoa a partida, e con que rabia lle pasaba a consola ao neto cando perdia.



Exemplo da normalización tecnolóxica xaponesa



Coas bromas chegamos un pouco tarde ao hotel, e ás 05.00 érguemonos para visitar a lonxa de Tsukiji, onde se subastan atúns xigantescos…

O caso é que non tiñamos cartos cambiados a Yens, así que non podiamos nin coller o metro para chegar até Tsukiji. Levounos dúas horas atopar un caixeiro. Sorprendeunos bastante a escasa presenza de oficinas bancariais e de caixeiros, nun país tan consumista como é Xapón. Finalmente atopamos un nun Seven Eleven, e o primeiriño que fixemos ao ter cartos foi comprar dous “Nescafes” de lata. Coido que ante a falta de cafés normais, fixemonos adictas ao Nescafé frio de lata, pois é o noso almorzo habitual desde fai polo menos 15 días. A verdade é que despois do segundo, xa pensamos que non están tan mal…

 

Atúns conxelados

E despois do café, xa puidemos coller o metro para achegarnos até a lonxa, mais foi un intento fallido pois cando por fin entramos na lonxa eran as 08.00 da maña, e xa non había nada de ambiente.

De todos xeitos, dimos un paseo polo mercado e polos postos de comida para meter algo quente no corpo depois do madrugón e das carreiras.

Ao ter tan pouco tempo, descartamos totalmente a idea de descansar un pouco, e valientemente fumos pasear polas rúas de Ginza, un barrio comercial onde se ubican as tendas das marcas máis caras e centros comerciais moi completos. Neste barrio, ademais de ir ver a Gozilla, visitamos o edificio de Sony, onde puidemos ver claramente como serán os seráns familiares en menos de cinco anos. Nunha sala, ofrecenche ver o trailler do filme do Capitán Araña en 3D cunhas gafas minúsculas. A calidade da imaxe deixounnos totalmente anonadados. É tan espectacular que supoñemos que estarán en todas as casas en menos de nada!

E despois desta experiencia tan tecnolóxica fumos ao Xardín Imperial, que nos serviu para botar unha siesta no campo cando as pernas xa non podían co corpo.

Nun longo paseo despois da siesta, visitamos os edificios gubernamentais. Chamounos moito a atención a casa do Presidente xaponés, un edificio de liñas moi simples, que aparenta ser moi transparente, cunhas enormes cristaleiras. Supoñemos que xustamente esa parte tan visibel para a cidadanía non será a parte máis habitada da casa, pois sería impactante ver ao Presidente e a súa familia en pixama polas mañas…

Perto dos edificios gubernamentais está a Biblioteca Nacional, o Teatro nacional (de estilo occidental), o Tribunal Supremo, e numerosos parques aos que xa non puidemos achegarnos polo apretado da nosa axenda.

E non tan perto está a zona das librerias: Jimbocho, mais a siesta nos deu ganas de andar así que desde a Biblioteca nuns vinte minutos (ou un pouco máis) puxemonos en Jimbocho. Hai un montón de librerías, sobre todo con libros de segunda man. Por suposto non mercarmos nada, xa que todo estaba en xaponés!

O seguinte punto de parada no trekking urbano por Tokio foi Akihabara, onde se concentran as tendas de electrónica e o manga. Atopamos moitas rapazas disfrazadas repartindo flyers, mais non tiñan demasiado interés en darnos ningún a nos, polo que ficamos sen saber que é o que anunciaban.

Para cear nada mellor que un bento de oferta! Nos centros comerciais a eso das 20.00, cando xa non van vender moito máis, poñen a comida super reibaixada, co que nos dimos un luxo e mercamos shushi, e outros manxares preparados por cociñeiros de renome.

Chegamos ao hotel ás 23.30, totalmente destrozadas, pero coa ilusión de erguernos outra vez ás 05.00 e, esta vez sí, chegar a tempo á subasta do atún.

E chegamos. Como non dispoñiamos de moito tempo (e o día anterior xa pasearamos de abondo), mercamos dous pases de día para poder coller todos os metros que nos fixeran falta. Costan uns 10 euros e amortizase rapidamente, pois o metro en Tokio (como todo) non é nada barato.

O caótico ámbiente dos traballadores (case non había ningunha muller) non deixaba de ser ordeado. Todo funcionaba correctamente, sen aparente estrés ou nerviosismo.

Despois da visita á lonxa, collimos un metro a Ueno un enorme parque, cun lago precioso.

Foi a segunda vez que vimos unha estampa que nos deixou, como dicilo…, totalmente perplexas: un señor paseaba aos seus dous cans nun carrito para bebés. Os cans ían monísimos cos seus respectivos abrigos, asomando as súas cabeziñas polo carrito. O primeiro día tamén viramos a unha señora cun can dentro dun carrito de bebés, mais temos que recoñecer que pensamos que a señora, ademais de que seguramente querría ao can como a un fillo/a, era un pouco friki. Tanto ela como o señor que vimos no parque parecían bastante normais, así que será que en Xapón queren moitísimo aos cans, e os tratan como “reyes”. Ao fin e ao cabo, non lle fan mal a ningúen por levar aos cans nos carritos.

Continuando polo parque atopamos un campamento de persoas sen fogar. Ningunha das persoas que alí estaban parecían ter problemas de alcolismo ou drogadicción (moitas veces problemas habituais nas persoas sen fogar as que estamos acostumadas). Todas e todos eran xente de idade avanzada que ou charlaban tranquilamente ou aquelaban as suas tendas/campamentos.

Nas inmediacións do parque de Ueno atópase o Zoo, o Museo de Ciencia e Tecnoloxía e o Museo Nacional. Mais nos non fumos a ningún (tan so nos achegamos a velos desde fora). A falta de tempo, e o apretado do noso orzamento, deixaron fora a visita a estos tres lugares.

O que si fixemos foi o ritual de ofrenda nun templo. Primeiro lavamos as mans coa auga da fonte que estaba á entrada do templo, botando auga nun cazo e do cazo ás mans. Despois, coas mans limpas, botamos de novo auga nas mans, e enxugamos a boca. A continuación, mercamos unha vela que puxemos nunha especie de altar, para por último, tratar de tocar a campá. Inda que tratamos por todos os xeitos de facer soar a campá non fumos quen…

E de templo en templo, collimos outro metro para chegar ao Templo budista Senso-ji, no barrio de Asakusa (onde estaba o noso hotel). Este templo é unha das visitas máis típicas de Tokio, o que se notaba na afluencia de xente que por alí andaba. Nas contornas do templo está a segunda pagoda máis alta de Xapón, así como tamén pódese visitar o templo sintoísta Asakusa-jinja que reflicte a boa convivencia entre estas dúas relixións no Xapón.  

O sono volveu a aparecer despois dunha intensa maña, e nada mellor para relaxarse (ou iso pensabamos nos) que un baño nun Onsen. Os Onsen son uns baños públicos con augas termais, algo semellante á Chavasqueira (Ourense), mais con un uso totalmente diferente. E igualmente de diferente foi a nosa experiencia no Onsen, xa que a parte masculina disfrutou dunha relaxada experiencia, mentras que a parte feminina tivo que aprender a marchas forzadas o riguroso protocolo do baño e hixene no Onsen. Para empezar, a información previa que facilitan en inglés é minima así que tampouco sabes moi ben o que se pode facer e o que non. O primeiro que se tenta facer é obvio, ver o que fan as demáis e tentar imitalas, algo que parece doado pero que non o é tanto. Mulleres fundamentalmente de máis de 60 anos, séntanse nuns minúsculos taburetes en fronte dunha parede con grifos baixos tipo alcachofas de ducha. Alí lávanse a conciencia frotándose fortemente cunha toalla de man. Eu non tiña nin toalla de man, nin xabón…así que dinme unha ducha normal só con auga (duchárame esa mesma maña, así que moi sucia non podía estar) e fun directa para a bañeira de auga termal. Pois ben, case lles da un infarto cando ía meterme na bañeira. Unha señora agarroume da man, levoume outra vez a ducha e fixome duchar a conciencia con xabón. Despois da ducha, e do bochorno que tiña, tentei volver a meterme no baño, e outra vez o fixen mal. Antes de meterte hai que coller unha palangana que está flotando na auga e lavar os pes. Eu por suposto non o fixera, xa que a ducha está literalmente a un paso da bañeira, todas iamos descalzas, e acababa de frotar os pes como nunca o fixera na miña vida, pero as normas son as normas. Pedin de novo mil disculpas a todas, lavei de novo os pes, e por fin metinme na auga. Estaba a ferver! Levoume dez minutos aclimatarme á auga e outros dez recuperarme da vergonza que acababa de pasar. No Onsen había duas bañeiras de auga quente e unha de auga fria, as duchas que mencionamos, e unha sauna. Ver as mulleres na sauna foi alucinante. A máis nova rondaba os 80 anos, e sentábanse nunha postura en cunclillas que para nos é totalmente imposible. Ao saír, estabamos como novas.

Tan novas nos sentiamos que fumos á unha das zonas da xuventude xaponesa: Shibuya. Para chegar hai que baixarse na estación de metro do mesmo nome (Shibuya), onde está o famoso cruze de Kousaten... É impresionante ver a marabunta de xente que cruza, iluminados por inmensos paneis de anuncios luminosos.



Hotel do amor, ou para o amor?



Desde alí, fumos en busca dos famosos hoteis do amor, só a velos, pois o noso hotel xa nos ofrecía todo o que podíamos desexar. A verdade é que estos hoteis son do máis pintorescos, e as parellas que entran ou saen tamén o son. Había de todos os tipos. Os hoteis teñen dúas tarifas: unha para “descansar” e outra para pasar a noite.

 A zona de Shibuya tamén está plagada de curiosas tribus urbanas. Unha das que máis nos chamou a atención foi a de uns rapaces que tinxen o pelo de rubio, van hiperbronceados e levan un look tipo back street boy pero moi esaxerado. Nunha persoa asiática o moreno e o pelo amarillo son sumamente impactantes.

Tocaba cear, e o sitio que escollimos tamén nos deixou coa boca aberta. Para escoller o menu, tiñas que empregar a pantalla táctil do computador que estaba na minúscula mesa na que íamos cear. Ademais para manter a privacidade, a mesa estaba rodeada de manparas, creando un cubículo claustrofóbico ao principio, e acolledor depois do primeiro trago de cervexa.



O camareiro ou camareira!

E de Shibuya á torre de Tokio nunha parada relámpago, e de alí a Shinjuku, que ten a estación de trens máis grande da capital, cun promedio de 3.6 millóns de viaxeiras/os por día. Sair da estación foi toda unha odisea, e debe resultar imposíbel para aquelas persoas que sofran de claustrofobia. Nesta útlima parada, baixo cronómetro, pois tiñamos 30 minutos antes de que o metro pechara, paseamos pola zona de Golden Gai, un barrio para tomar algo “ao sair de traballar”. Alí bautizamos unha rúa como “A rúa da moda galega” pois había un Berskha, un Zara, e un Adolfo Dominguez.

Depois fixemos unha rápida incursión polo “barrio rojo” de Tokio, moi tranquilo e asquerosamente nada marxinal. Parecía unha rúa máis. Non había mulleres na rúa, só homes (maioritariamente negros) e carteis que insinuaban co que se traficaba dentro dos locais.

Por certo, en Xapón parece ser que está moi mal visto sonarse os mocos en público. É preferibel ir tirando deles para riba, o que a nos resultounos moi chamativo.

Tres días en Tokio non chegan a nada, así que agardamos poder voltar a Xapón no futuro, con máis tempo, e máis orzamento...

Shanghai

Por mor dos diversos inconvintes que pasamos en Hong Kong (tifones, Día Nacional da China, etc…) tivemos que retrasar a nosa chegada a Shanghai un par de días. O cambio de voo foi relativamente doado, inda que obviamente tivemos que pelexar un pouquiño xa que o persoal de Iberia nunca pode solucionar as cousas á primeira… E todo isto tivo un final feliz: unha viaxe en primeira clase Hong Kong – Shanghai. Durante a viaxe servíronnos un marabilloso viño francés, ensaladas, queixo manchego e xamón serrano Ah! e tamén un magret de pato con verduritas e gnocchis. O postre foi un xeado riquisimo, e por suposto non puidemos resistir pedir un Porto para rematar a cea!

Bund

A primeira nova positiva á nosa chegada a cidade máis poboada da China, foi atoparnos un hotel limpo e confortábel, e cunha localización envexábel perto do Bund, a fachada ribeireña máis coñecida de Shanghai.

As nosas primeiras horas adicamolas a percorrer o Bund e a nova zona de Pudong. O contraste entre estas dúas ribeiras do río Huongpu resulta sorprendente. Por unha banda o Bund, cos seus maxestuosos edifícios estilo Nova Iorque, comezos de século e fronte a el Pudong, cos seus rañaceos futuristas. Dicer que para cruzarmos dunha beira á outra, collimos un tren que atravesa o río por un túnel soterrado cheio de luces psicodélicas (unha turistada…).

Pudong

Unha das nosas mañas na cidade adicámola a coñecer os xardíns e o bazar de Yuyuan. Os xardíns son unha boa mostra do paisaxismo chinés, cos seus estanques de auga, recunchos adornados exquisitamente con pedras e xazmíns, acolledores pavillóns…O lugar foi creado no século XVI por unha adiñeirada familia de funcionarios da dinastía Ming, e hoxe é un dos principais reclamos turísticos de Shanghai. O bazar circundante resulta un tanto agobiante, sempre repeleto de miles de turístas chineses (e algún que outro turista occidental) na procura de souvenirs. Nós aproveitamos a nosa visita para xantar nun económico restaurante xaponés de shushi.

Xardíns de Yuyuan

Após xantarmos, paseamos até o parque de Renmin, e a praza do Pobo, espazos axardinados e moi ben coidados para o esparcimento e o lecer. Neste agradábel entorno atópase entre outras moitas opcións museísticas, o museo de Shanghai, coas súas variadas coleccións de arte chinesa. A visita, de non ser unha persoa moi interesada na materia, resulta un tanto aburrida.

Da praza do Pobo, dirixímonos á sede do Primeiro Congreso Nacional do Partido Comunista Chinés, un pequeno edifício reconvertido en museo, e cousas desta “nova China”, rodeado de tendas das primeiras marcas do mundo capitalista. No museo pódese observar, vixiados/as de perto pola policia militar, a mesa e as taciñas de té polas que beberon Mao e compañía en data tan sinalada.

Shanghai, ou polo menos a zona centro, non se diferencia moito de calquera cidade occidental: comida basura americana, roupa de marca, e luces de neón…Na rúa East Nanjing a principal arteria comercial da cidade, mesmo se pode coller un tren chu-chu para a atravesar de estar agotado/a de tanta compra. 

Máis interesante que comprar en Gucci ou Louis Vuiton resulta achegarse ao complexo de galerías de arte contemporánea de Moghansan, situado nuns antigos edificios industriais, e onde se pode curiosear entre un montón de coleccións de pintura, escultura e posters comunistas.

Paseamos tamén polas rúas da denominada “concesión francesa”, un barrio residencial con bonitas avenidas arboladas, coidados restaurantes , tendas de deseño onde se xunta o máis in da sociedade local cos e coas turístas e desprazadas/os occidentais.

Moghansan Art Center

Para descansar da gran cidade, visitamos nunha maña a antiga vila de Qibao, un lugar que prosperou durante as dinastías Qing e Ming, e que hoxe foi absorbida pola enorme crecemento de Shanghai. A vila está chea de casas tradicionais, rúas estreitas e canais. Mágoa que o lugar estivera ateigado de turistas, maioritariamente chineses. Ao estarmos en plena temporada de vacacións chinesas este risco córrese en todos os lugares de interés.

Desde Shanghai desplazamonos tamén até Shuzhou, nun tren de cercanías que alcanzou os 290 km/h e que chega até Nanjing. O motivo da viaxe foi coñecer Tongli, unha pequena vila a dezaoito km de Shuzhou que conserva abundante arquitectura tradicional de China. A visita a este lugar parécenos imprescindíbel de viaxar a Shanghai (ver album de fotos no facebook). Como curiosidade dicer que Tongli alberga o interesante Museo Erótico, un repaso pola sexualidade chinesa a través da historia.

En xeral, gostamos moito da mistura entre tradicción e modernidade que agochan Shanghai e a súa contorna. Ficamos sorprendidas polo seu dinamismo e a súa puxanza como centro financieiro e da calidade de vida que respiran os seus barrios máis céntricos, se ben, somos conscientes de encontrarmonos nun lugar que non reflexa a pluralidade de realidades dun estado da dimensión do chinés. Agora toca o Xapón, onde estaremos uns días na súa capital, Tokio.

Macau

A antiga colonia portuguesa de Macau é un centro turístico e cultural de primeira orde na China. A súa ampla oferta museística, os seus innumerábeis parques, os seus paseos polo mar, a súa fermosa arquitectura colonial, a súa gastronomía luso-chinesa de primeira fan de Macau un destino ineludíbel para quen vaia a Hong Kong, e, para os galegos e galegas, a posibilidade de poder comprender todos os indicadores públicos, rótulos de transportes, audios de museos, documentación oficial, cartelería de negocios privados, menus de restaurantes, facilita enormemente a visita…todo aquí está lexendado ou ten escolla en português.

Barrio histórico

O negativo é que a cidade é un dos destinos preferidos dos chineses e chinesas para pasar as feiras xogando nos seus  numerosos e xigantescos casinos, e ao estarmos na semana de feiras principal do país co gaio da celebración do seu día nacional, Macau estaba ateigado de turistas. Antes de viaxar a China hai que informarse das datas das feiras locais, xa que os destinos turísticos están tomados pola nova clase media urbana chinesa, con muitos cartos para gastar, o que fai incrementar os prezos até mesmo duplicárense. Nós tivemos que pagar 30 euros, o máis barato que atopamos, por unha habitación tremendamente porca nunha “cuadra” no barrio chino da cidade, o hostal Vila Tai Loy, que se atopa na Travessa das Virtudes, perto da famosa e preciosa Rúa da Felicidade. O único bo do lugar foi a súa localización, en pleno barrio histórico e a un pequeno paseo do Largo do Senado, centro neurálxico do mesmo.

Casino Lisboa

Non poidemos resistirnos a cear nun restaurante de cociña portuguesa, o Dom Galo. Comimos caldo verde, bacalhau à moda da casa e bifinhos com natas, todo espectacular. Para mellorar inda máis o lugar, dicer que bebimos um vinho tinto da casa moi bo, e tomamos un café expresso português dos de verdade. Cear en restaurantes portugueses sae un pouco máis caro que facelo nos de comida chinesa, mais a calidade dos primeiros fai que pague a pena a inversión, xa que é como cear na casa...

Caldo verde

En Macau visitamos a Avenida de Almeida Ribeiro e as encantadoras rúas repletas da típica arquitectura tradicional portuguesa que a atravesan, como o Largo do Senado, onde se atopan os principais edificios administrativos. Fomos tamén ás fortalezas do Monte e da Guia, que ofrecen unhas excelentes vistas da cidade. Gostamos muito da visita ao Museu de Macau, onde se repasan a historia e as tradicións locais, e no que por certo os portugueses, en contraste con outras potencias imperialistas da época colonial que chegaron a China, son tratados moi ben nos textos e explicacións.

Pasear polos numerosos parques públicos cos que conta a cidade é unha gozada. Nós estivemos no Jardim e Gruta Luis de Camões, onde contan que o escritor escribiu parte da súa obra Os Lusiadas durenta unha estadía na cidade. Perto do xardín está o Antigo Cemitério Protestante, outro dos lugares dos que gostamos muito.

Sede do Governo

A mañá cedo, após durmirmos no noso noxento hotel (houbo quen non durmiu muito e estivo “tragándose” un Sporting de Lisboa – Vitoria de Guimaraes na tele), e antes de tomarmos un barco que nos transportou directamente á terminal de saídas do aeroporto internacional de Hong Kong (con maletas facturadas desde Macao até o noso próximo destino Shanghai a través da compañía de ferrys sen pasar por facturación no aeroporto , así de ben funcionan as cousas aquí), visitamos o sul  da península de Macao. Fixemos un precioso paseo pola costa dos que recomenda a oficina de turismo local a través dos chamados Percursos a pé, e que nos levou pola Sede do Governo de Macau, pola embaixada portuguesa, pola antiga residencia do gobernador portugués e polo templo de A-Ma, o máis antigo da cidade. Ao longo deste paseo pódese abservar na lonxanía a impresionante Torre de Macau, un centro de convencións con restaurante xiratorio nas alturas.

 Dicer que non poidemos resistir a curiosidade de entrar nun dos casinos máis importantes de Macau, o Casino Lisboa. As súas salas ateigadas de fume, están repletas de chineses e chinesas, a maioría xente nova, xogando fichas valoradas en 200 euros como quen bota unha partida ao monopoly… Nós xogamos un par de euros nunha “tragaperras” por facer o chiste. Próximo destino...Shanghai.

Hong Kong

O tifón Nesat e nós chegamos a un tempo a impresionante cidade de Hong Kong. Nunca viviramos un tifón, e menos un de nivel 8, así que foi un ingrediente máis para seguir cociñando esta marabillosa aventura.

Hong Kong deixounos coa boca aberta nada máis sairmos do aeroporto. O percorrido en autobús até o centro da cidade permite intuir un pouco do que agarda na visita a esta rica e heteroxenea cidade…

A pesar de que leramos en diferentes blogs, e por suposto na Biblia dos e das viaxeiras (a Lonely Planet), que as visitas e o turismo na China durante as festas nacionais son unha “loucura”, non puidemos evitar que a nosa estancia no país concidira co Día Nacional.

E a verdade é que se complica todo un pouco. O primeiro foi a procura de aloxamento, xa que o número de turistas triplícase é a dispoñibilidade de cuartos libres é escasa se non se reserva con moita antelación.

Por prezos decidimos aloxarnos en Kowloon, xusto en fronte da illa de Hong Kong e comunicada con esta  por frecuentes barcos da compañía Star Ferry; e onde os hostais están ubicados en altos rañaceos. En cada andar dos rañaceos pódense atopar até tres ou catro hostais diferentes. Os prezos non difiren moito uns dos outros, mais as calidades sí son moi diferentes. Así que non queda outra que agardar pacientemente polo ascensor, e visitar varios hoteis e/ou edificios para comparar e poder atopar un bo aloxamento que se adapte as capacidades económicas de cada quen. As expectativas non deberían ser moi altas se o orzamento é escaso, xa que case todos os cuartos son pequenísimos e resulta díficil atopar algún que teña xanela.

Vista de Hong Kong desde Kowloon

Outro problema de visitar China nas súas festividades é o incremento exponencial dos prezos. Os dous primeiros días pagamos un prezo elevado para o que viñamos gastando até o de agora, mais tamén para o que nos ofreceron (o noso cuarto non tiña máis de catro metros cuadrados, non tiña xanela, pero sí tiña unhas enormes cucarachas coas que compartir cama). Despois de tres días, os amábeis indios que rexentan o Hotel Canada, subiron o prezo nun 100% por mor de coincidir coa véspera da festividade do Día Nacional da China). Por motivos que agora contaremos, tivemos que reservar para dúas noites máis do que inicialmente acordáramos, e nese momento os prezos subiron nun 250% .

O motivo de que tiveramos que ficar dous días máis do previsto foi que, se ben en Hong Kong e Macao non se precisa de visado, tiñamos que tramitar o de China antes de partir cara Shanghai. Nesat paralizou a cidade, fechando tendas, restaurantes, transporte público e todas as entidades oficiais, polo que non puidemos ir até a oficina para tramitar o visado até dous días despois do previsto. Ademais, ao coincidir co Día Nacional a oficina fechou outro día máis, e a pesar de desembolsar un extra importante para ter un visado urxente, este non chegaba a tempo para poder coller o seguinte voo.

Non comentaramos nada dos nosos voos, así que este pode ser un bo momento, Compramos dous billetes fechados a través de Iberia para unha volta ao mundo coa alianza One World. Nunha plataforma online podes seleccionar até dezaseis segmentos (traxectos) en tres continentes. Tamén hai opcións para viaxar a máis ou menos continentes, e segundo o número de continentes que se escolla, obviamente o prezo varia. O itinerario é fechado, é dicer, unha vez que decides as cidades que se van visitar nonpodes modificalas, pero as datas quedan abertas co que podes modificalas sen coste, sempre e cando avises á compañía coa que tramitaches o voo con antelación. Así que nos tivemos que chamar a Iberia para cambiar o voo Hong Kong – Shanghai, e por suposto non foi unha tarefa nada doada. Despois de tres chamadas a tres números diferentes, conseguimos dar coa axente de Iberia que tiña a función de cambiar os voos, inda que de primeiras rexeitaba facelo. Durante 30 mintuos esta persoa consultou como facelo, e conforme ian pasando os minutos as gotas de suor corrian pola nosa frente pensando na factura telefónica que ía chegar! En total levounos 50 minutos e tres chamadas diferentes para arranxar o cambio de voo. Iso sí, unha vez conseguido, e cos nervios xa templados, fumos a dar boa conta dun copioso e económico plato de “udons”, unha especie de tallarines xaponeses feitos ao momento.

Hong Kong é impresionante, as súas principais avenidas no centro están plagadas de tendas das primeiras marcas, e ás súas portas, ringleiras de chineses e chinesas agardan o turno para gastar os seus “hongkongs dólares”. Ademais de tendas, centros comerciais e rañaceos, esta cidade ten uns parques incríbeis, onde poderíamos pasar todo un día. Unha das maiores atraccións turísticas consiste en subir no funicular Peak Tram, até o parque Victoria Peak. Pasear polo parque Victoria foi unha das camiñatas máis bonitas que fixemos nunca. O parque, inda que é moi turístico, ofrece unhas vistas espectaculares, e o entorno é formidábel, pois a intervención na natureza é minima e integra perfectamente os servizos públicos, as zonas para facer picnic e os postos de información. Nunca nas nosas vidas viramos baños públicos tan limpos como nesta cidade! Tanto nos parques como nos centros comerciais os baños son algo “digno de ver”.

Vista desde Victoria Peak

Visitamos tamén o Museo do Espazo e Planetario, coa sorte de que os mércores as entradas aos museos son gratis! O museo merece unha curta pero entretida visita, xa que ademais de ser moi gráfico e sinxelo nas explicacións, ten varias actividades moi interesantes como un voo en parapente simulado ou un cuarto onde experimentar a falta de gravidade na lúa (esta última actividade foi vetada para nós, un por exceder a altura permitida e a outra por levar saia!).

Ao carón do museo atópase o Centro Cultural de Hong Kong, un polémico edificio sen xanelas fronte unha das vistas máis espectaculares do mundo. No interior do edificio, ademais do Museo das Artes, hai varios auditorios onde se representan obras teatrais, danza, e concertos. Ambos edificios museísticos e artísticos están ao carón do paseio que separa a illa de Hong Kong da península de Kowloon, e nesta mesma ribeira atópase a “Avenida das Estrelas”, con multitude de actores e actrices da importante industria cinematográfica local, si ben case que todas elas descoñecidas para nós, coa excepción de Jackie Chan ou Bruce Lee, que conta cunha estatua de bronce na famosa avenida.

Nos muitos paseos pola cidade destacariamos, entre outras, as visitas ao Western Market, un precioso edificio de 1906 e que sigue a albergar un bonito mercado, o templo de Man Mo, coas súas enormes espirais de incenso; ou o Hong Kong Convention & Exhibition Center, impresionante e moderno edificio onde tivo lugar a devolución de Hong Kong a China. Neste lugar asistimos a unha subasta da famosa galería de arte Sotherby. As cantidades que se manexaban eran increíbeis, e alí estabamos nós, vestidos de montañistas e tomándolle un café (de balde) entre o máis selecto da adiñeirada sociedade local. Entre as obras á venda, ademais de obras de Picasso ou Monet…un cuadro de Andy Warhol propiedade de José María Cano. 

Deixamos tempo para percorrer tamén o barrio onde estabamos hospedados, Kowloon. O seu parque público e un lugar ideal para sentarse e observar aos diferentes grupos de xente pertencentes a distintas minorías étnicas con presenza na cidade a practicar tai-chi, artes marciais, cantar, bailar, xantar, etc. Unha das cousas das que máis gostamos entre as que caracterizan esta metrópole é a súa variedade étnica, lingüística e cultural. Existen importantes continxentes de indios, filipinos, indonesios, ingleses, africanos de todas as nacionalidades, hispanos tamén, e muitos outros máis…

Illa de Lantau

Durante a nosa estancia en Hong Kong, fixemos unha excursión a Lantau, vila mariñeira, que combina praia e montaña e agocha o Buda de bronce máis grande do mundo (neste punto, sempre nos preguntamos cantos Budas levaremos visto? Pero especialmente preguntámonos se xa completaríamos a lista dos Budas máis grandes do mundo nas súas modalidades específicas: O Buda de ouro máis grande do mundo, o Buda de bronce máis grande do mundo, o Buda deitado máis grande do mundo, etc…)

Unha curiosidade  foi cando pasou ao noso carón un tranvia con publicidade do Real Madrid…A equipación facía de reclamo turístico para visitar Madrid. A saber canto pagou a Comunidade e o Concello de Madrid polo anuncio, e a saber tamén o que opinarán as e os madrileños siareiros do Atlético ou do Rayo Vallecano. De todos xeitos cabe decir que de momento, vense muitas máis camisolas do Barça que do Real Madrid.

Gastronomía

Hong Kong ofreceunos unha enorme variedade de experiencias gastronómicas. Anteriormente falamos dos “udons”, pois ben, no centro comercial Woodstone, xusto ao carón do “noso hostal”, atopamos un restaurante xaponés de luxo, polo ben decorado e a excelente comida (tanto polas súas xenerosas racións, como polo económico dos prezos), onde a especialidade son os famosos “udons”, que estaban realmente bos. O prato de udons acompañase de variedade de carnes, verduras, cogumelos e salsas segundo o gusto de cada quen. Unha noite ceamos noutro xaponés de sushi. Hong Kong presenta varias oportunidades para degustar gastronomía xaponesa a un prezo muito máis económico do que resultaría unha comida similar no Xapón. O sitio en cuestión era auténtico, sentados nunha barra e cos pratos de peixe pasando por diante nunha cinta eléctrica.

Unha das cadeas de comida na que tamén paramos algunha que outra vez foi na “Food Republic”. Esta cadea caracterízase por ocupar grandes espazos de centros comerciais, onde abre varios restaurantes de comida rápida, mais cada un coa súa especialidade (comida xaponesa, pizzerías, comida de Macau, comida chinesa…). Os restaurantes teñen uns precios moi aceptábeis e a comida non está mal.

Posto de comida na rúa

Mais por suposto, e roubándolle a frase a unha amiga portuguesa…”the street food, the best food”. E corroborámolo mais unha vez no Soho, onde tomamos dúas cervexas de 600ml e dous enormes pratos, un de noodles con sopa e outro de cordeiro, ben ricos. Neste empinado barrio ateigado de restaurantes e bares pódense subir as escaleiras macánicas máis grandes do mundo. Nós subimos un tramo até que nos cansamos de tanta subida. En muitas partes da cidade existen tamén postos de rúa nos que “tapeamos” brochetas de carne e peixe a bo prezo.

Deixamos Hong Kong, que nos impresionou pola súa enormidade, polo ben que funcionan os servizos públicos, polo limpos e abundantes espazos públicos cos que conta, pola súa variada gastronomía...e dirixímonos a antiga colonia portuguesa de Macau.

Hanoi

A nosa estadía na capital dividiuse en dúas etapas, unha antes de visitar Sapa e outras após desta viaxe ás montañas do norte do Vietnam.

O noso primeiro día en Hanoi, no que celebrábamos un dos nosos aniversarios, fomos xantar a un recoñecido restaurante local, con chef francés. Ao irmos á hora do xantar, o prezo non foi alto, grazas aos menus económicos dos que goza a diario unha clientela composta por occidentais desprazados e vietnamitas con nivel económico medio-alto . Comimos gazpacho, carpaccio de vitela, ensaladas, sobremesas…estivo ben este oasis de cociña mediterránea no Vietnam, aínda que neste país faise menos necesario do que noutros, xa que a gastronomía vietnamita está, ao noso entender, moi por riba que as dos seus veciños.

Instalámonos na parte vella da cidade, perto do lago Hoan  Kien e da catedral de Santo Xosé, onde existe unha ampla oferta de hostais para persoas con orzamento apretado.  Unha das noites que pasamos aquí tivemos a sorte de durmir nunha habitación de auténtico luxo (cama redonda, baño enorme, plasma, dvd, computador con acceso a Internet, café de balde…), grazas a unha xenerosa rebaixa no prezo despois da habitual negociación. A rebaixa chegou ao 150 %...neste país nunca se sabe onde está realmente o prezo real das cousas.

Nunha das nosas numerosas “pateadas” pola cidade, visitamos o Templo da Literatura, exemplo da arquitectura tradicional vietnamita do século XI que albergou a primeira universidade do país; o Museo das Mulleres, cun transfondo bastante patriarcal mais cunha sección sobre o papel das mulleres na guerra impresionante; e o Museo de Historia, que fai un repaso da historia local desde a prehistoria até o século XX, con especial atención aos periodos Cham e dos emperadores da dinastía Nguyen.

Percorrer o Complexo do Mausoleo de Ho Chi Minh levounos toda unha mañá. O Museo Ho Chi Minh resulta sorprendente, coa súa mistura entre documentación histórica sobre a vida do “Tio Ho” e arte vietnamita contemporánea cargada de “simbolismo revolucionario kitch”. Non poidemos ver o corpo embalsamado de Ho Chi Minh, xa que seica por estas datas, e durante tres meses ao ano, pasa unha temporada en Rusia para a súa correcta conservación. Perto do complexo está o Palacio Presidencial, antiga residencia do gobernador da Indochina, e na mesma propiedade, e muito máis austeras, as dúas vivendas que ocupou Ho Chi Minh na súa etapa como presidente do Vietnam.

Unha das experiencias máis sorprendentes da cidade é observar (ben á mañá moi cedo  ou á noitiña) á xente practicar deporte arredor do lago Hoan Kien. Non hai nada mellor que comprarse algo para almorzar e sentarse nun dos bancos ollando para unha multitude de persoas de todas as idades (mesmo paisanos e paisanas de 90 anos) practicando tai-chi, ximnasia deportiva, diferentes artes marciais, facendo pesas…tamén cabe a posibilidade de exercitarse con eles e elas…houbo quen practicou tai-chi cun grupiño de mulleres maiores…

En Hanoi aistimos tamén a un espectáculo teatral de marionetas de auga. Non gostamos muito del, sobre todo da parte musical do mesmo. En xeral demasiado turístico, a pesares de ser representado por membros da compañía municipal desta arte tradicional vietnamita..

Uns dos días que pasamos en Hanoi adicámolo a visitar a famosa Bahía do Halong. Como sempre comentamos, non gostamos muito das excursións organizadas, mais a bahía fica lonxe da capital e chegar alí resulta complexo e caro por conta propia. A excursión inclúe a traslado en autobús até a cidade de Halong, un percorrido en barco polas numerosas illas da bahía, o xantar no propio barco e, no noso caso, un tempo para percorrer a bahía pola nosa conta en kayak (dicer que non se nos deu especialmente ben a actividade,..meso chegamos a ter serios problemas para sortear un barco que se cruzou no noso camiño). Declarado Patrimonio Mundial pola UNESCO, o lugar resulta impresionante, con máis de tres mil illas cheas de grutas. Especialmente recomendábel é a visita á cova de Thien Cung, que hai que facer a pé.

Remata a nosa viaxe polo Vietnam, país do que gostamos muito, e ao que agardamos algún día volver...

 

Sapa

Ao chegarmos a Hanoi, tiñamos por diante perto de 376 kilómetros para gozar dun dos destinos máis agardados: Sapa, unha vila rodeada por enormes montañas habitadas por varias étnias minoritarias. Sapa está a uns 1.200 metros de altitude e ten uns 36.200 habitantes (segundo a Lonely Planet).

En Hanoi, todas as axencias de viaxes ofrecen tours organizados para visitar Sapa, mais nos decidimos ir pola nosa conta, e aínda que economicamente tampouco é que aforrasemos muito, a experiencia foi estupenda.

Para chegar até Sapa optamos por reservar dúas literas de cama branda no tren público, cun prezo total de 840.000 VND. Ao coincidirnos fin de semana non ficaban prazas libres para volver o domingo no tren público, así que tivemos que ir a Ratraco, unha compañía privada que opera no mesmo tren cun vagón específico. É curioso o sistema do trens vietnamitas, xa que no mesmo tren atópanse vagóns públicos e privados, operados por distintas empresas, uns atrás dos outros. A diferenza de calidade entre unha cabina e outra é considerábel, é economicamente só custa 5 dólares máis, polo que ir ao barato ao final case sempre sae caro…

As 06.30 da mañá o tren deixounos en Lao Cai, unha pequena vila a 38 km de Sapa. E desde alí (sen almorzar nen nada!) en autobús unha horiña máis. Menos mal que en Sapa agardaban dous cafés quentiños e dous sandwiches xigántescos de xamón e queixo!!

Acostumados xa a calor, a temperatura de Sapa foi un refrescante descanso! Despois dun mes e medio, por fin conseguimos sacar o polar da mochila.

O primeiro día fomos de paseo pola vila e até a veciña aldea de Cat Cat.

Nos blogues que consultamos antes de chegarmos a Sapa, había unha “conclusión unánime”: todo o mundo destacaba a excesiva impronta turistica da vila, e a verdade é que todo aquí está orientado ao turismo. Hai centos de tendas con roupa de montaña de imitación das marcas máis coñecidas, e souvenirs elaborados polas mulleres dos asentamentos das étnias minoritarias. Elas baixan á vila para intentar vender ás e aos turistas os seus produtos, mais son tantas e ás veces tan insistentes que provocan certo caos, e aínda que a nós parecéronnos adorábeis, entendemos que poidan chegar a cansar. Moito rimos durante unha romántica cea, á luz das velas, con unha delas vendo para nós coa súa cara pegada ao cristal da xanela que tiñamos ao carón da nosa mesa. Estivo polo menos unha hora e media, que foi o que tardamos en cear, sen despegaren un milímetro a súa face do cristal.

Semella que o goberno intenta regular a situación, pero ao mellor non o fai todo o ben que debera, porque ao chegarmos vimos unha pequena liorta entre as mulleres da etnia H’Mong e a policia. Mais tanto polo noso rudimentario inglés, como polo das habitantes de Sapa, non conseguimos saber moi ben cal é a situación real. O certo é que as relacións non son boas entre unhas minorías étnicas que non se identifican como vietnamitas e protestan polo que consideran un veto ao seus produtos artesanais por parte da policia en favor das tendas da vila (rexentadas por vietnamitas), e o goberno de Hanoi.

Nos arredores de Sapa viven seis etnias: a Mong, a Dao, a Kinh, a Tay, a Day, e a Xa Pho. É sorprendente velas (xa que son elas as que maioritariamente levan as súas roupas tradicionais) cando de súpeto sacan o teléfono móbil do cesto! A mistura entre modernidade e tradición semella atopar un equilibrio envexábel nestas culturas.

O paseo pola vila foi moi entretido, especialmente no mercado, onde nos sorprenseu especialmente a venda de can. Sí, había can a venda como alimenticio.

Despois do paseo, achegámonos até Cat Cat. Está moi perto e hai moitas indicacións para chegar. Ademais, o camiño é de pedras, co que é imposíbel perderse. Ah! Cobran entrada, mais paga moito a pena, xa que o camiño é precioso. Durante o traxecto, ademáis de ver casas “reconvertidas” a tendas de souvenirs, alucinamos cos balcóns escarbados nas montañas para as plantacións do arroz. O que pode chegar a facer o ser humano!! (aquí hai que dicir, que vimos o traballo de preparación do balcón ou terraza in situ, e as que alí traballaban eran todas mulleres).

Tamén pasase por unha ponte chulísima, que remata ao carón dunha fervenza moi xeitosa.

Unha das nosas guías coa sobriña no campo de arroz

O segundo día fixemos un trekking un pouco máis largo. No canto de contratarmos un guía, como fan a maioróa dos turistas, negociamos directamente con dúas mulleres H’Mong. Con isto aforramos que viñeran seis ou sete mulleres detrás nosa (como pasaba coa maior parte dos turistas que por alí andaban), e a experiencia foi moito máis auténtica. Convidaron a xantar na súa casa, espigamos arroz coa familia, ademais de outras muitas curiosidades sobre as súas vidas.

Durante o trekking (ou máis ben teríamos que chamalo “paseo”) visitamos tamén o lugar de de Tá Van, habitado polas etnias Dao e H’Mong. Sorprendeunos a igrexa católica tan curriña que tiñan alí.

Moita xente queíxase de que os trekkings son demasiado suaves. Nós, após telo lido en tantos blogs, non albergábamos demasiadas expectativas sobre facer un trekking explosivo, así que o paseo foi máis que gratificante, tanto polas nosas compañeiras de montaña, como polas vistas e as xentes que alí viven.

Foi un día inolvidábel.

Gastronomía

Sapa tamén foi un paraíso gastronómico. Desde o chocolante quentiño á noitiña, que prestaba despois das camiñatas, cando xa o frío entrara no corpo, até o pato “á moda da casa” con toques de xenxibre.

Foi curioso (ademais do can que non quixemos probar) a variedade de galiña negra que teñen en moitos dos postos de barbacoas que rodean a praza principal.

Mais sen lugar a dúbidas, o xantar máis rico foi ao que nos invitaron as nosas guías na súa casa: un maravillosos tofu con tomate, tortilla francesa e noodles. Tardamos unhas dúas horas en comer, xa que houbo que facer lume para poder cociñar e levou o seu tempo. Mentras as mulleres cociñaban (non quixeron a nosa axuda) nós xogamos coas meniñas da aldea.